"Alles is liefde" ~ "Let it be"

Alles is liefde ~ Let it be

Twee titels van films en dus ook 2 keer de titel van de titelsong van de gelijknamige film. Waarom ik juist deze twee noem, zal snel genoeg blijken, want dat het in dit geval geen andere film en titelsong zou kunnen zijn, zal iedereen heel snel begrijpen. Dat het verhaal van de film, de tekst en alle emoties die in de film tot uiting komen, hetgeen is waarom het draait, kan niet langer ontkend worden. Want dit is natuurlijk een regelrechte afspiegeling, van wat er in de wereld speelt.

Waarom kunstenaars, schrijfster (Kim van Kooten) en de filmmaker (Joram Lürsen) of in het geval van de muziek, de Beatles en BLØF, of de musici, juist hiervoor kiezen, zal te maken hebben met alles, wat zij zelf hebben ervaren en nu nog steeds meemaken in het leven. Dat er bij de mensen die in de film spelen en de bandleden, de nodige dingen in het leven gebeuren, zal ook iedereen begrijpen. Hoe de mensen omgaan met alles wat zij ervaren hebben en ook nu nog ervaren, dat zal alleen wanneer zij daar zelf uitspraken over doen, of kennis van geven, naar buiten komen. En omdat deze mensen behoorlijk in de schijnwerpers staan, wordt het bijna onmogelijk, om dit "achter gesloten deuren" te houden.

Maar is dit ook werkelijk zo, of laat de media, (waaronder ik de pers, in de breedste zin van het woord, de actualiteitenprogramma's  en eventueel specifiek de over en op de persoon gerichte en gemaakte programma's), ook zien wie de mensen zijn? Welke emoties ze hebben,  hoe ze hiermee omgaan of wordt er ook in dit geval voor gekozen, om net als bij iedere persoon, die recht heeft op privacy, het gedeelte werk en privé gescheiden te houden? In hoeverre hebben mensen die zo in de schijnwerpers staan, daar een bewuste keuze voor gemaakt? In hoeverre heeft iemand het recht of de vrijheid om een privé-leven te hebben? Ja, dat is en blijft natuurlijk de vraag. In hoeverre heeft een mens het recht om iets privé te houden? Wat wordt er eigenlijk met privacy bedoeld? Waarom zou er iets privé moeten blijven? Wat is daar het nut van, daar kom ik graag op terug.

Van de Beatles is tot nu toe wel bekend, wanneer je de Wikipediapagina http://nl.wikipedia.org/wiki/Let_It_Be_(nummer), mag geloven, dat zij (de bandleden) tijdens het opnemen van de film en de plaat Let It Be, niet echt op goede voet met elkaar stonden. De schrijvers van het lied, John Lennon en Paul Mc Cartney, hebben overigens, niet altijd alle liedjes samen geschreven. De combinatie van liedjes en het samenvoegen van teksten, door ieder afzonderlijk geschreven, is wel vaker voorgekomen. Het is dan ook beter om aan te geven, dat het Lennon en/of Mc Cartney is geweest, die verantwoordelijk was voor het schrijven van een lied, waardoor ze onder het gezamenlijke label werden weggeschreven.

Toch kan men er wanneer je van http://nl.wikipedia.org/wiki/Lennon-McCartney, mag uitgaan, dat de leadzanger van het lied wat gezongen is, ook de persoon is, die de tekst geschreven heeft. Alleen bij, Every little thing, "is bekend" dat Paul Mc Cartney dit geschreven heeft en John Lennon verantwoordelijk was voor de zang. En net als met heel veel andere dingen in het leven kan niemand anders dan de betrokkenen hierover zekerheid geven. Maar wat maakt het ook eigenlijk uit, wie er werkelijk verantwoordelijk is of was voor de tekst en de beleving, die hierdoor in het lied werd gelegd? Want dat dit wel degelijk het geval is, kunnen we niet ontkennen. Dat dit bij de persoon die schrijft ongetwijfeld bekend zal zijn, weten we allemaal.

Dat het leven van een bekend persoon over het algemeen, heel breed uitgemeten wordt in de media, daar is eigenlijk geen ontkomen meer aan. Dat er bij dit beeld, wel rekening gehouden moet worden, met de emoties en soms zelfs het oordeel van de persoon die over hem (of haar) schrijft, is iets wat iedereen zou moeten weten. Wie en welke media toont nu werkelijk de ware identiteit van een persoon? Is dit ook mogelijk, wanneer degene die over een bekend persoon schrijft, zelf nog een oordeel en een mening heeft? De reality shows  en programma's die ooit in het leven zijn geroepen, om de kijkcijfers op te schroeven, geven al heel wat meer prijs van een persoon. Toch kan het nog steeds zo zijn, dat iemand ervoor kiest, om zijn (of haar) ware aard nooit te tonen.  Dat dit helemaal niets te maken hoeft te hebben met de oprechtheid van een persoon, zal voor veel mensen totaal onbegrijpelijk zijn.

Want er zijn altijd mensen, die door welke reden dan ook, besluiten, om zichzelf nooit helemaal te geven. Deze reden, zullen zij alleen aan een persoon die heel dicht naast hen staat laten weten, of soms zelfs dat nog niet eens. Je kwetsbaar opstellen, door dit te toen en te zijn is een keuze, die niet iedereen zomaar maakt. Wanneer ze dit al zouden doen, wordt dit gezien als een risico. Maar waarom een risico? Wat kan er zo erg zijn, dat iemand dit niet wil delen met een ander? En zouden ze dit ooit wel delen? Hoe zeker kun je ervan zijn dat iemand zichzelf volledig geeft? Hoe zeker ben je dat iemand dit doet? En wanneer dit het geval zou zijn, dan kun je dit alleen maar weten wanneer je bij iemand in zijn of haar hart kan kijken. Er zijn echter maar heel weinig personen die dit kunnen. Iemand die vrij is?

Wie zonder oordeel kan leven, is vrij. Vrij om te voelen, om te zien, om te horen, om te ruiken, om te proeven en om te weten. En wellicht nog belangrijker, vrij om te leven zonder zorgen, pijn en verdriet. En vrij om in het hart van de ander te kunnen kijken, doordat hij (of zij) dit nooit zal doen vanuit eigen belang. Nooit zal doen om zich te verrijken. Nooit zal doen om de ander te schaden. Enkel en alleen om de ander ook te bevrijden van alles wat hem (of haar) ervan weerhoudt zichzelf te kunnen zijn. Door het geven van tips en adviezen, kan hij (of zij) de ander helpen. De ander helpen, kan overigens alleen wanneer de persoon er zelf voor open staat. Wanneer de persoon zelf bereid is om aan zichzelf te werken. Er alles aan te doen om zichzelf te willen zijn. Niet voor een of de ander, maar volledig voor zichzelf.

Want dat een mens zichzelf moet kunnen zijn, dat is namelijk God's wens voor de totale mensheid. We hebben niet voor niets allemaal een vrije wil gekregen. Een wil, die op geen enkele wijze beperkt zou moeten of mogen worden. Een wil, die ervoor zorgt, dat we ons allemaal ten volste kunnen ontwikkelen. Ieder op zijn of haar manier en nooit volgens een standaard of een norm, die niet door God zelf is ingesteld. We zijn uniek, daarnaast God's evenbeeld en hebben dankzij Jezus ook echt allemaal de tien geboden in ons hart geschreven staan. Dat is zijn cadeau aan ons, de mensheid.

Het feit dat we de tien geboden in ons hart geschreven hebben staan, zorgt er niet automatisch voor dat we als mens, nooit meer geconfronteerd zullen worden met zorgen, pijn en verdriet. Hier ontkomt helaas geen mens aan, want we leven in een wereld waarin mensen net als in de Hof van Eden, nog steeds verleid worden. Dat de media en alles wat wij moderne maatschappij noemen hieraan meewerkt, zou iedereen nu zo onderhand toch echt weer  eens een keertje onder ogen moeten zien. Wij zijn zelf verantwoordelijk voor ons eigen leven, ons eigen zorgen, ons eigen pijn maar ook ons eigen verdriet. Zolang we ons nog laten meeslepen door negatieve emoties als schuldgevoel, haat, jaloezie, hebzucht en de drang naar liefde en geborgenheid die niet vanuit onvoorwaardelijke liefde tot stand gebracht wordt, blijven de zorgen, de pijn en het verdriet bestaan. Waarom zouden we daar nog voor kiezen?  

Privacy, in mijn beleving een woord met een "dubbel gevoel en dubbele betekenis", iets wat wanneer de wereld weer gezond is, en wanneer de wereld weer een plaats is waar iedereen naast elkaar kan leven, totaal overbodig is. Tot die tijd is het helaas een woord, wat gebruikt wordt omdat er altijd mensen zijn, die zich laten leiden door de negatieve emoties, die andere mensen bewust of onbewust schaden. Die andere mensen wellicht niet schaden, vanwege het feit dat zij de ander haten, maar om een gevoel, wat gestuurd wordt, door negatieve emoties (en gedachten) om te kunnen draaien. Negatieve emoties en gedachten, bij gebrek aan de positieve. Een gebrek, als een aandoening, doordat deze mensen zelf ooit zoveel pijn en verdriet hebben ervaren, dat het delen van dezelfde pijn, in hun beleving en gedachten nog de enige wijze is, waarop zij dit kunnen verminderen? Als in het spreekwoord: "gedeelde smart is halve smart". Dat dit spreekwoord alleen maar geldt, wanneer iemand uit vrije wil met jou de pijn wil delen, is iets waar nog steeds niet iedereen zich van bewust is.  

Hoeveel mensen zijn er nog die onbeschadigd of beter gezegd pijnvrij zijn? Hoeveel mensen zijn er nog volledig zichzelf? En dan heb ik het natuurlijk niet alleen over de bekende mensen, die in de film spelen of in de muziekscene actief zijn, maar alle mensen over de hele wereld? Wie kan er vandaag de dag nog zeggen, dat hij volledig vrij is van pijn en compleet zichzelf, onbeschadigd van welke schade of verdriet dan ook? Wie kan er zijn (of haar) hoofd omdraaien en doorgaan wanneer hij (of zij) tot in het diepst van zijn (of haar) ziel gekwetst wordt? Of kan ik beter vragen hoe lang laten we ons nog kwetsen? En is deze vraag oprecht gesteld of verleg ik daarmee het probleem? Wanneer je uitgaat van het feit dat ieder mens eigen verantwoordelijkheid heeft en een eigen vrije wil, zou je daar natuurlijk wat vraagtekens kunnen zetten.

Zou de boosdoener (of zouden de boosdoeners) onbeschadigd en pijnvrij zijn of in de realiteit ook een persoon (personen) die door onmacht verdriet heeft (hebben)? Of kan ik ook nu weer aangeven dat de maatschappij en alles waarvan wij "denken", dat dit erbij hoort, en goed voor ons (de mensheid) is, dit probleem alleen maar in stand houdt?

Vandaag 6 september 2013 ontvangt Malala de Internationale Kindervredesprijs in  het vredespaleis in Den Haag. En herhaal ik nogmaals wat ik in het voorgaande blog geschreven heb, en zij heeft moeten doorstaan. "Een 15-jarig meisje, wat in oktober 2012, slachtoffer was van een aanslag. Slachtoffer, omdat ze door haar hoofd geschoten werd, waarna ze verscheidene operaties moest ondergaan. Een meisje, wat zich vanaf haar elfde jaar, zoals het AD schrijft ijvert voor onderwijs. Ze hield zelfs een blog bij over mensenrechtenschendingen na de machtsovername van de taliban in de grensstreek bij Afghanistan. Een voorbeeld voor velen, helaas daardoor ook een mikpunt of zelfs doelwit".  Malala inmiddels  16 jaar, een doelwit, waarom? Wat zorgt ervoor dat iemand een kind de kans op een leven wil ontnemen?

En ook nu zeg ik: Iedereen wil in vrede leven, iedereen wil vrij zijn en het recht hebben om zich te ontwikkelen, het recht om zich uit te spreken, het recht om een menswaardig bestaan te leiden. Maar hoeveel mensen kiezen hier eigenlijk nog echt voor? Hoeveel mensen nemen er werkelijk het heft in eigen handen? Hoeveel mensen kiezen er nog werkelijk voor zichzelf, voor eigen ontwikkeling en daarbij voor een vrij en vreedzaam bestaan? Hoe lang kunnen we nog doorgaan, met alles wat in feite strijd en onrust in stand houdt?

Ook dit keer bieden de foto's en de krantenkoppen van het AD de Dordtenaar van 30 augustus tot en met vandaag 6 september niet echt uitkomst. Startend met de krant van Vrijdag 30 augustus: "Smarthphone bewaakt tbs'er; Veroordeelde laat bij verlof live aan kliniek zien waar hij is; Zaterdag 31 augustus: VS: Assad is schuldig; Amerika vuurt desnoods zonder coalitie raketten af op Syrie; Maandag 2 septemer: Toch minder bijtelling voor 'groene' auto; Na alarm instorten verkoop; Dinsdag 3 september: Kwaliteit jeugdzorg in gevaar; Hulpverleners vrezen dat specialistische kennis verloren gaat; Woensdag 4 september: Nederlandse economie uit de top 5; 'Kabinetsbeleid belangrijkste oorzaak van achteruitgang'; Donderdag 5 september: Zorgen consument om veiligheid 'poepvlees'; Kamer eist opheldering over nieuw voedselschandaal en Vrijdag 6 september: Record aan claims na celstraf; Ruim 23 miljoen uitgekeerd aan ten onrechte veroordeelden".

En ook nu herhaal ik de woorden van het voorgaande blog:
"Wie snapt en begrijpt het nog? Wanneer we refereren aan de koppen uit de krant, kan ik alleen maar concluderen, dat het er alles van wegheeft, dat we onszelf helemaal gek aan het maken zijn? Zou dit het effect of het doel zijn van deze hele crisis? Zou dit het effect of het doel zijn van alles wat ervoor zorgt dat er strijd ontstaat? Dan is dit het indirecte of zelfs directe resultaat van het leven in een wereld, die bol staat van hebzucht en meer willen zijn dan je bent, meer willen zijn dan de ander. Het indirecte of directe resultaat, waar voor sommigen zelfs geldt, dat ze ook echt meer (denken te) zijn dan de ander, omdat zij een hogere opleiding hebben, meer bezitten en of dit nu geld of goederen betreft, dat maakt hierbij geen enkel verschil. Is dit ook echt zo? Zijn mensen die meer hebben geleerd, meer bezitten dan de ander of mensen die een hogere functie bekleden, waardoor ze in de ogen van velen op een hogere positie staan, ook meer mens? Is dit niet de vraag, die ieder mens zichzelf zou moeten stellen?"

Want dat we zo niet nog jaren kunnen doorgaan is toch wel duidelijk? De wereld is zo mooi, wanneer we dit nu weer eens gaan zien, zullen er ook echt weer positieve dingen in de krant komen. En niet alleen de contrasterende foto's en koppen die men nu probeert te hanteren. Dat is natuurlijk mooi bedoeld, omdat het anders lijkt of het werkelijk alleen maar doffe ellende is. Wat natuurlijk gedeeltelijk wel klopt, of is dit toch niet helemaal de werkelijkheid? 

Wat zou er gebeuren wanneer we weer in oplossingen gaan denken, in oplossingen gaan doen en er ook naar handelen? Vrij zijn is geen utopie, vrij zijn start bij jezelf zijn. Wil jij weer vrij zijn, vrij van al het denken en de materie zijn? Durf jij te reageren? Durf jij te helpen?

En bekijk dit blog snel nog een keer. Er komt nog een nieuw liedje bij:
Alles is liefde?  Let it be!

http://www.youtube.com/watch?v=5Ep_KUzHKfA 
Met dank aan mijn schoonzus en neef, thanks lieverds!