Hoewel er dagelijks nieuws is, waardoor ik iets zou kunnen schrijven, over de kranten, de berichtgeving daarin en daarbij ook wat kritische vragen stellende, wist ik dat er een rustperiode nodig was, tussen de 28ste februari en 21 maart. Een rustperiode, van 21 Dagen. Dit is, voor de mensen, die zich in het verleden, voor een Reiki behandeling of onlangs nog, als deelnemer, voor de workshop of een coachingsessie, hebben aangemeld, inmiddels een begrip. Een begrip omdat het hen inzicht heeft geboden, in dat wat belangrijk is, van belang, in eerste instantie voor henzelf, ieder op zich, daarnaast voor alles en iedereen waarmee zij samenleven. Want we leven niet alleen voor onszelf, we leven in een wereld met 7 miljard mensen. En hoewel er dagelijks mensen overlijden komen er ook elke dag weer mensen bij. En dat is nu net waar het om draait, de reden waarom bewustwording zo noodzakelijk is.
Toen ik ben gestart met het schrijven van de voorwaarden mail voor de mensen die ik mocht helpen met Reiki, heb ik me niet verdiept in de betekenis van de 21 dagen. Het tonen van commitment van de persoon die bij mij kwam met een hulpvraag, was de echte enige achterliggende gedachte. En zeg nu zelf, een stukje commitment naar jezelf toe, is toch iets, wat ieder mens zo nu en dan wel eens nodig heeft. Maar, ben je als mens, wel goed bezig, wanneer je alleen commitment naar jezelf toont in een wereld met 7 miljard mensen en totaal geen rekening meer houdt, met het bestaan van de ander, van iedereen die en alles wat leeft? Natuurlijk kun je er alleen voor de ander zijn, wanneer je goed voor jezelf zorgt, toch is de ander wel degelijk van belang, wanneer je jezelf recht in de ogen aan wilt blijven kijken.
Na de krant vanmorgen van de mat te hebben gepakt, was er één stukje wat me opviel. "Fred de Graaf, 'ceremoniemeester' bij troonswisseling was burgemeester tijdens de aanslag van Karst Tates: Ik voel me niet schuldig. Wel verantwoordelijk." Het vervolg, van het stuk van Fred de Graaf, vind ik op pagina 4 en 5 van het AD en ik ben er werkelijk dankbaar voor, dat dit juist vandaag in de krant staat. Ik citeer de krant, dan ook waar maar nodig, startend vanaf NU: "VVD'er Fred de Graaf (63) maakte een historisch dieptepunt in de koninklijke geschiedenis mee en is nu bij toeval de spil bij een nieuw vorstelijk begin. In 2009 was hij burgemeester van Apeldoorn ten tijde van de dramatische aanslag van Karst Tates. En nu - exact 4 jaar later - leidt hij als voorzitter van de Eerste Kamer de feestelijke troonswisseling in de Nieuwe Kerk." Ik ga nog even verder: "Sommige zouden het een tweede kans noemen. Een herexamen. Misschien revanche. Maar, nee. In zulke termen zal je de huidige voorzitter van de Eerste Kamer, die de schokkende aanslag in Apeldoorn van dichtbij meemaakte, nooit over zijn rol bij de inhuldiging horen praten. Na een korte aarzeling zegt Fred de Graaf er dit over: 'Mijn hoop is natuurlijk wel dat dit feest alles weer een beetje in balans brengt'."
Ja Fred, Inderdaad, ik sta achter je woorden, wanneer je deze op de juiste manier uitlegt natuurlijk. Wanneer de journalist van het AD, meteen de volgende vraag stelt, raadt hij mijn gevoel. Ik citeer de krant daarom maar weer: "Hoe bedoelt u dat? Balans? "Ik heb in Apeldoorn zo'n koninklijk feest in het bestek van 1 dag van twee totaal tegengestelde kanten meegemaakt. Een goede en een slechte. Het enthousiasme waarmee we in Apeldoorn startten, Een prachtige dag, prachtig weer, het publiek dat het fantastisch vond. De Koninklijke familie eveneens. Ik zag al uit naar het moment waarop ik kon vertellen dat alles geweldig verlopen was. En toen, na die dramatische daad, kantelde alles. Zoiets verschrikkelijks. De schok, het verdriet, de doden, de gewonden. De jarenlange nasleep voor mensen, de nabestaanden. Dus natuurlijk hoop ik intens dat dit feest op 30 april alleen féést zal zijn. Prachtig en waardig. Voor alle betrokkenen." En opnieuw kan ik zeggen Ja Fred, Inderdaad sta ik ook dit keer achter jouw woorden, wanneer je het op de juiste manier uitlegt natuurlijk.
De afgelopen dagen ben ik volop bezig geweest, met het afronden van mijn zesde boek. De zogeheten puntjes op de "I" zetten. Een stukje uit het voorwoord en woord van dank, zal ik alvast even met jullie delen. Omdat het precies samenvalt, met alles wat Fred de Graaf zegt, over de balans, ook dit keer vanuit mijn hart geschreven en uitgelegd. Je kunt dit boek lezen, zonder dat je mijn eerder geschreven boeken gelezen hebt. Natuurlijk kun je het ook lezen na mijn andere boeken. Een enkeling zou het zelfs kunnen zien als het vervolg op het hiervoor door mij geschreven boek, wat “Geslaagd” heet. Geslaagd, is een boek waaruit iedereen datgene oppakt wat voor hem/haar van belang is. Wat voor mij op dit moment duidelijk is, dat ik weer verder kan en mag.
Toen ik ben gestart met het schrijven van de voorwaarden mail voor de mensen die ik mocht helpen met Reiki, heb ik me niet verdiept in de betekenis van de 21 dagen. Het tonen van commitment van de persoon die bij mij kwam met een hulpvraag, was de echte enige achterliggende gedachte. En zeg nu zelf, een stukje commitment naar jezelf toe, is toch iets, wat ieder mens zo nu en dan wel eens nodig heeft. Maar, ben je als mens, wel goed bezig, wanneer je alleen commitment naar jezelf toont in een wereld met 7 miljard mensen en totaal geen rekening meer houdt, met het bestaan van de ander, van iedereen die en alles wat leeft? Natuurlijk kun je er alleen voor de ander zijn, wanneer je goed voor jezelf zorgt, toch is de ander wel degelijk van belang, wanneer je jezelf recht in de ogen aan wilt blijven kijken.
Na de krant vanmorgen van de mat te hebben gepakt, was er één stukje wat me opviel. "Fred de Graaf, 'ceremoniemeester' bij troonswisseling was burgemeester tijdens de aanslag van Karst Tates: Ik voel me niet schuldig. Wel verantwoordelijk." Het vervolg, van het stuk van Fred de Graaf, vind ik op pagina 4 en 5 van het AD en ik ben er werkelijk dankbaar voor, dat dit juist vandaag in de krant staat. Ik citeer de krant, dan ook waar maar nodig, startend vanaf NU: "VVD'er Fred de Graaf (63) maakte een historisch dieptepunt in de koninklijke geschiedenis mee en is nu bij toeval de spil bij een nieuw vorstelijk begin. In 2009 was hij burgemeester van Apeldoorn ten tijde van de dramatische aanslag van Karst Tates. En nu - exact 4 jaar later - leidt hij als voorzitter van de Eerste Kamer de feestelijke troonswisseling in de Nieuwe Kerk." Ik ga nog even verder: "Sommige zouden het een tweede kans noemen. Een herexamen. Misschien revanche. Maar, nee. In zulke termen zal je de huidige voorzitter van de Eerste Kamer, die de schokkende aanslag in Apeldoorn van dichtbij meemaakte, nooit over zijn rol bij de inhuldiging horen praten. Na een korte aarzeling zegt Fred de Graaf er dit over: 'Mijn hoop is natuurlijk wel dat dit feest alles weer een beetje in balans brengt'."
Ja Fred, Inderdaad, ik sta achter je woorden, wanneer je deze op de juiste manier uitlegt natuurlijk. Wanneer de journalist van het AD, meteen de volgende vraag stelt, raadt hij mijn gevoel. Ik citeer de krant daarom maar weer: "Hoe bedoelt u dat? Balans? "Ik heb in Apeldoorn zo'n koninklijk feest in het bestek van 1 dag van twee totaal tegengestelde kanten meegemaakt. Een goede en een slechte. Het enthousiasme waarmee we in Apeldoorn startten, Een prachtige dag, prachtig weer, het publiek dat het fantastisch vond. De Koninklijke familie eveneens. Ik zag al uit naar het moment waarop ik kon vertellen dat alles geweldig verlopen was. En toen, na die dramatische daad, kantelde alles. Zoiets verschrikkelijks. De schok, het verdriet, de doden, de gewonden. De jarenlange nasleep voor mensen, de nabestaanden. Dus natuurlijk hoop ik intens dat dit feest op 30 april alleen féést zal zijn. Prachtig en waardig. Voor alle betrokkenen." En opnieuw kan ik zeggen Ja Fred, Inderdaad sta ik ook dit keer achter jouw woorden, wanneer je het op de juiste manier uitlegt natuurlijk.
De afgelopen dagen ben ik volop bezig geweest, met het afronden van mijn zesde boek. De zogeheten puntjes op de "I" zetten. Een stukje uit het voorwoord en woord van dank, zal ik alvast even met jullie delen. Omdat het precies samenvalt, met alles wat Fred de Graaf zegt, over de balans, ook dit keer vanuit mijn hart geschreven en uitgelegd. Je kunt dit boek lezen, zonder dat je mijn eerder geschreven boeken gelezen hebt. Natuurlijk kun je het ook lezen na mijn andere boeken. Een enkeling zou het zelfs kunnen zien als het vervolg op het hiervoor door mij geschreven boek, wat “Geslaagd” heet. Geslaagd, is een boek waaruit iedereen datgene oppakt wat voor hem/haar van belang is. Wat voor mij op dit moment duidelijk is, dat ik weer verder kan en mag.
Verder schrijven, de wereld wakker schudden! Hoe mooi is het, dat een paar simpele woorden en zinnen dit teweeg brengt? Woorden die voor heel veel mensen en in heel veel situaties uitkomst bieden. Een uitkomst, een manier van denken en doen, “geslaagd” zijn. Hoe is het toch mogelijk, dat er precies nu de hele wereld in een strijd verwikkeld is, ineens weer allemaal zinnen op papier komen die voor een ieder van betekenis kunnen zijn? Weet jij het?
Ik laat me leiden, wacht het gewoon af en denk ook dit keer zeker niet na over het aantal pagina’s, de inhoudsopgave of wat dan ook. De gedichten die ik schrijven mag, zullen naar ik verwacht, zonder enige moeite op mijn beeldscherm verschijnen. Ik ben er klaar voor en kijk er naar uit. Ik zie het als een uitdaging en laat de woorden als vanouds gewoon stromen. Ik zou me af kunnen vragen waarom deze woorden nodig zijn, wat daar de betekenis van is en waarom juist nu? Daarnaast vertrouw ik er helemaal op, dat hetgeen ik op mag schrijven, volledig berust op de waarheid en een bijdrage levert aan een “gezonde wereld”. Een wereld waarin vrede, respect en ontzag weer de normen en waarden gaan vormen, voor iedereen die en alles wat leeft.
Het geeft me opnieuw een kans en zelfs een ingang om een groot publiek te bereiken. Speciaal voor alle mensen die toe zijn aan een leven zonder oordeel. Een oordeel wat veelal en tot voor kort gebaseerd was op hetgeen er geroepen en gezegd werd, kortom informatie uit de tweede, derde of zoveelste hand. Een oordeel gebaseerd op wantrouwen, gebaseerd op angst, gecreëerde angst wel te verstaan. Waarom eigenlijk?
Veel mensen hebben het te druk met alle verplichtingen, “het moeten”, waardoor er geen tijd meer is voor “zelfonderzoek”. Dit geldt voor heel veel dingen, helaas ook voor noodzakelijke dingen in het leven. Naast de verzekeringen, huur of hypotheek, ook voor de kleinere dingen, als het kopen van boodschappen, voedingswaren of schoonmaakproducten voor het reinigen van jezelf of je huis. We gaan uit van wat de wetenschap en/of betreffende instantie geconstateerd heeft, de media of een individu zegt. Wanneer je je dan bedenkt, dat veel belangrijke, soms levensbeslissende besluiten, genomen worden op basis wat iemand anders, een persoon, een instantie of zelfs de regering je vertelt, dan laat je je zelfs leiden door het oordeel van de ander.
Denk jij zelf nog wel ergens over na? Hoeveel mensen beseffen, begrijpen of weten dit? Waarop is een beslissing, onderzoek of uiteindelijk oordeel gebaseerd? Weet jij het of denk je dat de persoon, (de personen) of de instantie die jij de verantwoording hebt gegeven, dit allemaal zelf heeft (hebben) onderzocht? Heb jij je keuze gemaakt op basis van zekerheid, goed vertrouwen of wat de ander je verteld heeft? Wanneer dit laatste het geval is, kan het zo zijn dat je ervan uitgegaan bent dat de persoon uit ervaring spreekt. Zou jij dit vragen of denk je gewoon dat de persoon dit doet? Hoe zeker ben je ervan dat de persoon de waarheid spreekt? Hoe weet je zeker dat iemand oprecht is?
Denk jij zelf nog wel ergens over na? Hoeveel mensen beseffen, begrijpen of weten dit? Waarop is een beslissing, onderzoek of uiteindelijk oordeel gebaseerd? Weet jij het of denk je dat de persoon, (de personen) of de instantie die jij de verantwoording hebt gegeven, dit allemaal zelf heeft (hebben) onderzocht? Heb jij je keuze gemaakt op basis van zekerheid, goed vertrouwen of wat de ander je verteld heeft? Wanneer dit laatste het geval is, kan het zo zijn dat je ervan uitgegaan bent dat de persoon uit ervaring spreekt. Zou jij dit vragen of denk je gewoon dat de persoon dit doet? Hoe zeker ben je ervan dat de persoon de waarheid spreekt? Hoe weet je zeker dat iemand oprecht is?
Hoeveel mensen geven je nog oprecht advies vanuit eigen ervaring. Zonder dat er ook “eigenbelang” bij komt kijken? Wie of welke instanties kun je nog vertrouwen? Dat klinkt best wel heftig, toch is het wel iets waar steeds meer op gehamerd wordt. Op het nieuws, in de media en waar maar ook worden mensen aangespoord om zelf actie te ondernemen. De overheid heeft een crisissite genaamd: www.nederlandveilig.nl Dit is een website onder postbus 51, waarbij de overheid iedereen de mogelijk biedt om zelf actie te ondernemen. Onder het mom van “Goed voorbereid zijn heb je zelf in de hand”, gaat de overheid er vanuit dat zij aan hun plicht hebben voldaan.
De gemeenten hebben Calamiteitenkaarten verspreid, waarop de producten staan, waar iedereen zich in geval van nood, minimaal 72 uur mee in leven kan houden. Er zijn echter maar weinig mensen die hier ook werkelijk iets mee gedaan hebben. Want iedereen kent toch de algemene kreet, “In Nederland zal het zo’n vaart niet lopen”. Wie kan het je vertellen? Hoe zeker ben jij, dat wij in Nederland verschoond blijven van dit soort ellende? Niemand kan het met zekerheid zeggen. “Eerst zien dan geloven”, is al zo vaak de realiteit geweest en waar heeft het ons tot nu toe gebracht? Moet er echt eerst iets gebeuren?
Met name in 2011 hebben we natuurlijk al de nodige rampen meegemaakt, ik noem er een aantal. We kennen allemaal de Chemiebrand in Moerdijk, de brand op het rangeerterrein in Zwijndrecht en niet te vergeten, de aanslag in Alphen aan de Rijn. Wanneer we wereldwijd kijken dan zijn er nog veel meer rampen geweest. Iedereen herinnert zich de aardbeving in Japan, op 11 maart 2011. Dat er nadien op 7 april, 23 juni en in juli nog een drietal aardbevingen in Japan hebben plaatsgevonden is niet of nauwelijks meer in het nieuws geweest.
Met name in 2011 hebben we natuurlijk al de nodige rampen meegemaakt, ik noem er een aantal. We kennen allemaal de Chemiebrand in Moerdijk, de brand op het rangeerterrein in Zwijndrecht en niet te vergeten, de aanslag in Alphen aan de Rijn. Wanneer we wereldwijd kijken dan zijn er nog veel meer rampen geweest. Iedereen herinnert zich de aardbeving in Japan, op 11 maart 2011. Dat er nadien op 7 april, 23 juni en in juli nog een drietal aardbevingen in Japan hebben plaatsgevonden is niet of nauwelijks meer in het nieuws geweest.
Het lijkt er een beetje op dat we “de ver van mijn bedshow mentaliteit” hebben aangenomen. Wat ons niet direct raakt, zal wel niet zo erg zijn. Niets is minder waar! Wij zijn tot op heden nog nooit geconfronteerd met een tsunami. Toch hebben we ook een vulkaan, de Zuidwalvulkaan. Deze bevindt zich op 2 km diepte in de Waddenzee, tussen Harlingen en Vlieland. Wie zegt ons dat deze Vulkaan niet opnieuw actief kan worden? De temperatuur is zelden of nooit zo wisselend geweest als de afgelopen jaren. Daarnaast vragen we te veel van de aarde.
Weten we eigenlijk wel voldoende van de aarde, iedereen die en alles wat daarop leeft? Wat zorgt er eigenlijk voor dat we op aarde kunnen leven? Het is eigenlijk een beetje als met ons eigen lichaam en gezondheid, we hebben de regie totaal uit handen gegeven. Is dit omdat we laks zijn of omdat we gewoon te goed van vertrouwen zijn en verwachten dat we op de juiste wijze en tijdig geïnformeerd zullen worden? Wil jij het risico lopen? Wil jij de persoon zijn die straks op de blaren moet zitten? Want ik kan en mag je zeggen, dat is wel het gevolg wanneer je geen eigen onderzoek doet. Wanneer je niet luistert naar de signalen die in het geval van de aarde, de natuur ons geeft en in het geval van je gezondheid, je lichaam je geeft.
Angst is een slechte raadgever. Angst zorgt er in veel gevallen voor dat mensen onnodig actie ondernemen, zeker wanneer het gezondheid betreft. Het constant praten over of dagelijks bezig zijn met, de mogelijke gevolgen van een ernstige ziekte, kan er helaas bij een aantal mensen voor zorgen dat deze aandoening, lichamelijk of geestelijk, ook werkelijk ontstaat. Leer te luisteren, naar de signalen die je lichaam je geeft, te voelen door je alleen bewust te zijn van jezelf. Dit kan niet wanneer je altijd volop in de running bent, bezig bent met, ”het hoog houden van alle ballen”. Misschien een vreemde vergelijking, toch is dit wel de enige juiste, en alleen door alle regels en verplichtingen die je jezelf hebt opgelegd. Natuurlijk niet zomaar, vaak omdat je een bepaalde weg bent ingeslagen. Wie zegt je echter dat je deze weg moet blijven volgen? Ja, wie zegt dat? Jij zelf of de persoon waarmee je samen leeft, werkt of zelfs verplichtingen? Laat jij je leiden, of leid jij je eigen leven.
Ik mag nog even verder gaan over angst. Angst en vooroordeel zijn helaas onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Door vooroordelen creëren mensen ook eigen angsten. In het geval van gezondheid, zal je lichaam daar van nature op reageren, als in een reflex, je verdedigingsmechanisme grijpt in. Dit kan zowel positief als negatief uitpakken. Dit gebeurt overigens ook wanneer je je laat leiden door angst. Overlevingsdrang helpt je daarbij. Dit is evenals de natuurlijke reactie of de reflex, bij iedereen anders. In het geval van een overval, zal de ene persoon alles afgeven en de ander het gevoel hebben alles te moeten verdedigen wat van hem is, omdat het “niet terecht”, of onacceptabel is. Daarom kun je nooit een standaard reactie verwachten. Besef goed, dat alles wat een persoon in zijn leven ervaart, hem maakt tot wat hij is, als een natuurlijke reactie, een reflex. Overlevingsdrang of het verdedigingsmechanisme?
Nog een heel belangrijk item is communicatie. Wie leert je te communiceren, niet alleen te praten in een bepaalde taal, maar echt te zeggen wat je denkt, wat je bezighoudt, wat je belangrijk vindt en nog belangrijker wat je voelt? Dit laatste is echt van het allergrootste belang. Door het kunnen communiceren, ben je altijd in de gelegenheid om jezelf te zijn, jezelf te kunnen verwoorden en dus te uiten. Het uiten, vanuit jezelf vertellen, waardoor je deelt. Natuurlijk doet iedereen dit weer op geheel eigen wijze. Door te spreken, te schrijven, te schilderen, maar ook iedere andere vorm van creativiteit, kun je de dingen die je kwijt wilt delen. De ene persoon zal zich positief uiten en de ander juist negatief. Je zult begrijpen, dat iedere uiting, bij zowel positief als negatief ingestelde mensen, leidt tot een versterking van een gevoel. Simpel gezegd: “een keuze die men maakt”. Ook zal iedereen, iets op geheel eigen wijze zien, omdat taal of iedere andere vorm van uiting, door ieder individu op een andere wijze wordt uitgelegd en begrepen.
Weten we eigenlijk wel voldoende van de aarde, iedereen die en alles wat daarop leeft? Wat zorgt er eigenlijk voor dat we op aarde kunnen leven? Het is eigenlijk een beetje als met ons eigen lichaam en gezondheid, we hebben de regie totaal uit handen gegeven. Is dit omdat we laks zijn of omdat we gewoon te goed van vertrouwen zijn en verwachten dat we op de juiste wijze en tijdig geïnformeerd zullen worden? Wil jij het risico lopen? Wil jij de persoon zijn die straks op de blaren moet zitten? Want ik kan en mag je zeggen, dat is wel het gevolg wanneer je geen eigen onderzoek doet. Wanneer je niet luistert naar de signalen die in het geval van de aarde, de natuur ons geeft en in het geval van je gezondheid, je lichaam je geeft.
Angst is een slechte raadgever. Angst zorgt er in veel gevallen voor dat mensen onnodig actie ondernemen, zeker wanneer het gezondheid betreft. Het constant praten over of dagelijks bezig zijn met, de mogelijke gevolgen van een ernstige ziekte, kan er helaas bij een aantal mensen voor zorgen dat deze aandoening, lichamelijk of geestelijk, ook werkelijk ontstaat. Leer te luisteren, naar de signalen die je lichaam je geeft, te voelen door je alleen bewust te zijn van jezelf. Dit kan niet wanneer je altijd volop in de running bent, bezig bent met, ”het hoog houden van alle ballen”. Misschien een vreemde vergelijking, toch is dit wel de enige juiste, en alleen door alle regels en verplichtingen die je jezelf hebt opgelegd. Natuurlijk niet zomaar, vaak omdat je een bepaalde weg bent ingeslagen. Wie zegt je echter dat je deze weg moet blijven volgen? Ja, wie zegt dat? Jij zelf of de persoon waarmee je samen leeft, werkt of zelfs verplichtingen? Laat jij je leiden, of leid jij je eigen leven.
Ik mag nog even verder gaan over angst. Angst en vooroordeel zijn helaas onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Door vooroordelen creëren mensen ook eigen angsten. In het geval van gezondheid, zal je lichaam daar van nature op reageren, als in een reflex, je verdedigingsmechanisme grijpt in. Dit kan zowel positief als negatief uitpakken. Dit gebeurt overigens ook wanneer je je laat leiden door angst. Overlevingsdrang helpt je daarbij. Dit is evenals de natuurlijke reactie of de reflex, bij iedereen anders. In het geval van een overval, zal de ene persoon alles afgeven en de ander het gevoel hebben alles te moeten verdedigen wat van hem is, omdat het “niet terecht”, of onacceptabel is. Daarom kun je nooit een standaard reactie verwachten. Besef goed, dat alles wat een persoon in zijn leven ervaart, hem maakt tot wat hij is, als een natuurlijke reactie, een reflex. Overlevingsdrang of het verdedigingsmechanisme?
Nog een heel belangrijk item is communicatie. Wie leert je te communiceren, niet alleen te praten in een bepaalde taal, maar echt te zeggen wat je denkt, wat je bezighoudt, wat je belangrijk vindt en nog belangrijker wat je voelt? Dit laatste is echt van het allergrootste belang. Door het kunnen communiceren, ben je altijd in de gelegenheid om jezelf te zijn, jezelf te kunnen verwoorden en dus te uiten. Het uiten, vanuit jezelf vertellen, waardoor je deelt. Natuurlijk doet iedereen dit weer op geheel eigen wijze. Door te spreken, te schrijven, te schilderen, maar ook iedere andere vorm van creativiteit, kun je de dingen die je kwijt wilt delen. De ene persoon zal zich positief uiten en de ander juist negatief. Je zult begrijpen, dat iedere uiting, bij zowel positief als negatief ingestelde mensen, leidt tot een versterking van een gevoel. Simpel gezegd: “een keuze die men maakt”. Ook zal iedereen, iets op geheel eigen wijze zien, omdat taal of iedere andere vorm van uiting, door ieder individu op een andere wijze wordt uitgelegd en begrepen.
Ik ben blij dat ik met dit boek, evenals met mijn andere boeken mag laten zien, waar keuzes toe kunnen leiden. Door de voorbeelden te noemen, zal ook dit boek weer voor iedereen leesbaar en daarnaast te begrijpen zijn. En ja, ook dit keer geeft het weer inzicht in de diverse onontkoombare momenten in een mensenleven."
Tot zover mijn boek, weer terug tot de orde van de dag, dat wat nu telt. Omdat ik begaan ben met de aarde, de natuur, inclusief alle mensen en dieren, die daar onderdeel van uitmaken, wil ik het volgende met HOOFDLETTERS ZEGGEN. Ik wens Minister Kamp, die besloten heeft dat de NAM extra boringen uit mag voeren in de Waddenzee, De Koninklijke familie, en iedere werknemer of eigenaar, van beslissende instanties zoals de regering, de wijsheid toe, om in het Algemeen Belang te kiezen. Het belang van het leven! Want wat ook nu, in de afgelopen dagen, nogmaals heel duidelijk is geworden, wanneer je dagelijks naar Radio 538 geluisterd hebt, is het volgende. We zijn als land, geleid door, "bekend Nederland", heel goed in het bij elkaar brengen van Geld, om Goede Doelen te steunen. Warchild, een organisatie die er alles aan doet om de oorlog uit het kind te halen.
Met recht een Goed Doel! "Oorlogskinderen" wordt er herhaaldelijke gezegd. Een nare uitdrukking en benaming, als ik vanuit mijn gevoel spreek. Voorkomen dat er oorlog komt, is wellicht de volgende stap, die genomen mag worden, dat wat nu nodig is? Zodat "Welvaartskinderen", wat ik minstens net zo'n nare uitdrukking en benaming vind, niet ingezet hoeven te worden, om de balans te herstellen. De balans, die eigenlijk ook geen echte balans is. Want wanneer we ervoor zorgen, dat er geen wapens meer gemaakt worden, er geen oorlog meer gevoerd wordt, er een einde komt aan hebzucht, jaloezie en alles wat ervoor zorgt, dat mensen zich minder bedeeld voelen of wanen, zal de balans er gewoon altijd zijn, vanzelf!
Ik vertrouw erop dat met de komst van een nieuw Koninklijk echtpaar, er iets gedaan zal worden aan de vele "misstanden" of moet ik zeggen "misvattingen" in de wereld. Want, wat zou het toch mooi zijn, wanneer we naast het land wat het meest binnenbrengt voor Goede Doelen, vanaf 30 april, ook het land zijn, wat ervoor zorgt dat, het "Dweilen met de Kraan Open Principe", voorgoed tot het verleden behoort. Het filmpje in de link hieronder, van een 12 jarig meisje, in gesprek met de Verenigde Naties, 21 jaar geleden, levert daar zeker, een heldere en wellicht ook positieve bijdrage aan.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=TQmz6Rbpnu0
DURF TE HELPEN ~ DARE TO HELP!
Tot zover mijn boek, weer terug tot de orde van de dag, dat wat nu telt. Omdat ik begaan ben met de aarde, de natuur, inclusief alle mensen en dieren, die daar onderdeel van uitmaken, wil ik het volgende met HOOFDLETTERS ZEGGEN. Ik wens Minister Kamp, die besloten heeft dat de NAM extra boringen uit mag voeren in de Waddenzee, De Koninklijke familie, en iedere werknemer of eigenaar, van beslissende instanties zoals de regering, de wijsheid toe, om in het Algemeen Belang te kiezen. Het belang van het leven! Want wat ook nu, in de afgelopen dagen, nogmaals heel duidelijk is geworden, wanneer je dagelijks naar Radio 538 geluisterd hebt, is het volgende. We zijn als land, geleid door, "bekend Nederland", heel goed in het bij elkaar brengen van Geld, om Goede Doelen te steunen. Warchild, een organisatie die er alles aan doet om de oorlog uit het kind te halen.
Met recht een Goed Doel! "Oorlogskinderen" wordt er herhaaldelijke gezegd. Een nare uitdrukking en benaming, als ik vanuit mijn gevoel spreek. Voorkomen dat er oorlog komt, is wellicht de volgende stap, die genomen mag worden, dat wat nu nodig is? Zodat "Welvaartskinderen", wat ik minstens net zo'n nare uitdrukking en benaming vind, niet ingezet hoeven te worden, om de balans te herstellen. De balans, die eigenlijk ook geen echte balans is. Want wanneer we ervoor zorgen, dat er geen wapens meer gemaakt worden, er geen oorlog meer gevoerd wordt, er een einde komt aan hebzucht, jaloezie en alles wat ervoor zorgt, dat mensen zich minder bedeeld voelen of wanen, zal de balans er gewoon altijd zijn, vanzelf!
Ik vertrouw erop dat met de komst van een nieuw Koninklijk echtpaar, er iets gedaan zal worden aan de vele "misstanden" of moet ik zeggen "misvattingen" in de wereld. Want, wat zou het toch mooi zijn, wanneer we naast het land wat het meest binnenbrengt voor Goede Doelen, vanaf 30 april, ook het land zijn, wat ervoor zorgt dat, het "Dweilen met de Kraan Open Principe", voorgoed tot het verleden behoort. Het filmpje in de link hieronder, van een 12 jarig meisje, in gesprek met de Verenigde Naties, 21 jaar geleden, levert daar zeker, een heldere en wellicht ook positieve bijdrage aan.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=TQmz6Rbpnu0
DURF TE HELPEN ~ DARE TO HELP!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten