De spreuken die ik vandaag op LinkedIn en Facebook heb gedeeld, passen er weer volledig bij!
En dit ongeacht wat zij zeggen, denken en doen. Omdat ik mijn leven leef en het leven wat zij leven, volledig accepteer. Ik het leven van ieder ander accepteer, omdat ik voor geen goud met iemand zou willen ruilen. Voor geen goud, omdat ik tevreden ben met mijn leven en ieder ander zijn of haar eigen leven gun, omdat ook dat hoort bij de vrije wil van de mens, de wil en wens om het leven te leven wat voor je bestemd is, wat voorbestemd is. Zelfs wanneer een ander dit op geen enkele wijze zo ziet. Omdat ik me er goed bij voel en dit al jaren mijn richtlijn is. Dat is wat mij helpt om iets zo te blijven doen of het te wijzigen wanneer dit nodig zou zijn. Want dat het nodig is om iets te wijzigen wanneer je ergens hinder van ondervindt, wanneer je ergens hinder van hebt of wanneer je ergens door gehinderd wordt, is voor mij volledig duidelijk.
Omdat ik mijn leven leef en het leven met geen ander leven zou willen ruilen. Dat herinnert me meteen aan een gesprek wat ik afgelopen dinsdag met mijn Tante voerde. Omdat ook zij het had over Max Verstappen en zijn eerste plaats bij de GP in Spanje had. Ik kan alleen maar zeggen, een bijzonder getalenteerde jongen één en al gevoel, waardoor hij zo goed is, omdat hij dit "vrijwillig" doet.
Vrijwillig omdat hij er plezier aan beleeft en de passie duidelijk zichtbaar is. Dat dit werkelijk zo is, blijkt na de uitzending van RTL Late Night waarbij zijn moeder en zus, aangaven dat racen werkelijk dat is waar hij voor leeft. Toen de mensen op straat gevraagd werd met wie ze wel een keertje zouden willen ruilen verbaasde het me best dat er zoveel mensen wel zouden willen ruilen. Wat de reden van dit willen ruilen is, dat is en blijft de vraag? Of het met het groenere gras bij de buren te maken heeft? Bij de persoon met wiens leven je zou willen ruilen, dat is en blijft de vraag? Of dat dit komt omdat er weinig mensen zichzelf willen zijn, zoekende zijn naar dat wat hun leven inhoud geeft, dat zou een volgende vraag kunnen zijn?
Dat de diverse geïnterviewden nagenoeg allemaal wel een dagje een ander wilde zijn, kwam duidelijk naar voren. Ik ben daar stellig in, ik moet er niet aan denken, omdat ik me wel in de ander kan verplaatsen, maar zeker nooit de intentie heb om de ander te zijn, laat staan te willen wezen. Want het leven van de ander bij de ander laten, door de ander de ander te laten zijn is dat wat mij zo gelukkig maakt. Het leven wat van de ander is, door de ander zijn of haar leven te laten leven, is wat mij gelukkig maakt. Omdat ik nooit de ander, maar gelukkig wel volledig mezelf mag zijn. Mezelf mag zijn en mezelf mag wezen, waardoor ik er iedere dag opnieuw bewust weer voor kies.
Maar hoeveel mensen zijn er nog gelukkig met het leven wat zij leven? Hoeveel mensen zijn er nog iedere dag gelukkig wanneer zij (moeten) doen wat zij doen? En wie zegt dat het (moeten) doen wat je doet ook echt dat is wat bij je past en bij je hoort? Horen alle hindernissen en obstakels dan ook bij jouw leven of heeft juist het moeten daarmee te maken? Daarbij zijn er ook heel veel mensen die een andere visie hebben. Zij stellen dat de één voor het geluk en de ander voor het ongeluk geboren is? Ik heb daar een andere visie op, maar wat denk jij? Hoe denk jij erover, hoe sta jij erin? Hoe zeker ben jij van jouw leven? En zou het vermogend zijn, het vermogend wezen, het economisch welgesteld zijn, daar ook nog een extra bijdrage toe leveren?
En om bij de laatste vraag te starten, mijn antwoord, in mijn beleving geen enkele, geen enkele, tenzij de persoon door het ontbreken van vermogen, het ontbreken van de financiële middelen zijn of haar passie, zijn of haar doel in het leven laat varen. Ik ben ervan overtuigd dat je wanneer je iets wilt, iets kunt, wat van belang is voor jouw ontwikkeling, daarvoor ook werkelijk de middelen aangereikt krijgt. Daarom is het ontbreken van vermogen, wanneer dit "de financiële middelen" betreft, geen struikelblok. Uit ervaring weet ik namelijk dat ik wel struikel of zelfs val op het moment waarop ik iets doe wat op geen enkele wijze, onder geen enkele voorwaarde van belang is. Sterker nog, door dit door te drukken, veroorzaak ik zelf mijn eigen leed. Omdat dit op geen enkele wijze van belang is, in geen geval van belang is, onbelangrijk voor iedereen die en alles wat leeft, waardoor ik er zelf ook absoluut geen baat bij heb.
Omdat het vermogend zijn in mijn beleving alles te maken heeft met de kans om dat te doen wat je wilt, wat je vanuit je hart wilt, omdat dit voorbestemd is. Wat maar door een klein groepje mensen als "geaccepteerd" en als passend wordt beoordeeld. Omdat dit hetgeen is wat je als mens gelukkig maakt en jij evenals ieder ander in staat bent om te delen, te delen wat voor jou van belang en daardoor van Algemeen Belang is. De gezonde wereld in al haar facetten ten goede komt, zonder de ander de vrije wil om te leven te ontnemen. Want dat dit in de hedendaagse wereld meer regelmaat dan uitzondering is, daar kan ik oprecht verdrietig om zijn. Daar kan ik oprecht verdrietig om worden omdat het ziek zijn, ziektes en alles wat met zorg gepaard gaat, tezamen met oorlogvoering en strijd, de grootste "bron van inkomsten" is voor de "economisch verantwoorde maatschappij". Iets waar ik me verre van houd, me zelfs van onthoud omdat dit op geen enkele wijze met mijn hart verenigbaar is. Dit de gezonde en liefdevolle samenleving, waar ik voor sta, volledig in de weg staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten