Waarom oordeelsvrij leven zo belangrijk is?

"NOODKREET"

"De facebook moord", bijna iedereen heeft er de laatste dagen wel iets over gelezen of gehoord. De brief die de vader van de vermoorde tiener Winsie (Joyce) Hau, uit Arnhem vanuit zijn hart heeft geschreven aan de rechter zegt genoeg. Hij slaat met zijn pleidooi de spijker recht op zijn kop. Respect en vertrouwen zijn de basisregels voor de samenleving. Helaas is dit niet bij iedereen meer zo en zijn er meer mensen die andere en met name eigenbelang meer als noodzaak zien dan degene die de vader van Winsie, Chun Nam Hau noemt in zijn brief. Dat de moord op zijn dochter, een vreselijke daad is, zal niemand kunnen ontkennen. Dat de "achterliggende reden", voor het aanzetten tot deze gruweldaad, wellicht nooit echt bekend zal worden, en een ruzie om het verspreiden van roddels, als de aanleiding zal worden gezien, is zoals het er nu naar uitziet een feit. Tenzij de rechter open vragen gaat stellen aan de betrokkenen. Want, dat is wat nodig is. Oordeelsvrije vragen, waarom, wat is er gebeurd, hoe voelde je je toen, wat heeft je doen besluiten om hierin mee te gaan, je aangezet tot deze daad of het plannen ervan?

Het klinkt allemaal heel raar, maar bijna niemand kan zich verplaatsten in het brein of het gevoel van een gekwetste tiener. Noch in het brein of het gevoel van welke gekwetste persoon dan ook. En daar is het nogmaals, mits iemand zich oordeelsvrij openstelt, voor alles wat de ander zegt, vertelt maar ook laat zien en voelen. Je voelt namelijk pas mee en kan je pas verplaatsen in de ander, wanneer je oordeelsvrij, alles van hem of haar durft te weten. Dit is ook de enige manier om iemand te helpen. Wanneer je voorafgaand aan een gesprek, of in het geval van een rechtszaak, de persoon vanuit je hart en hoofd al beschuldigd of onschuldig verklaard hebt, is het vaak niet meer mogelijk, om hier op een andere manier naar te kijken. Door oordeelsvrij eerst de ins en outs te leren kennen, je, ongeacht jouw gevoel hierover, bereid bent, de persoon die voor je zit te helpen, dan volgt er een echte rechtspraak.

Ja, maar hoeveel mensen kunnen dit nog, oordeelsvrij zijn? En wie wil er iemand helpen, die iets vreselijks op zijn geweten heeft? Iedereen heeft een mening, een oordeel en soms zelfs ook al een straf in gedachten. Gebaseerd op een bepaald scenario, zonder naar de oorzaak te kijken. De vader van Winsie geeft aan, dat veel kinderen geen respect meer hebben voor de ander, ze daarnaast ook heel gewelddadig zijn. Dit kan ontstaan door drank en drugsgebruik, omdat, mensen die dit gebruiken, steeds verder van zichzelf af komen te staan. Maar dat dit zeker niet de enige reden is, zal niemand kunnen ontkennen. Hebzucht is ook iets wat mensen in staat stelt, dingen te doen, die niet bij hen horen of passen. Negatieve emoties als angst, jaloezie, schuldgevoel, wrok, pijn en verdriet, horen daar zeker bij. Kortom onmacht. Deze onmacht  kan mensen zelfs aanzetten tot de meest bizarre daden, of in het minst erge geval, tot het vormen van een oordeel. Maar hoe onschuldig ben jij zelf eigenlijk, wanneer je oordeelt?  Of wanneer je een mening vormt, op basis van horen zeggen, of zelfs nog minder dan dat, een gerucht of zijdelingse betrokkenheid? Wie geeft jou het recht om te oordelen over de ander? Mogen we en kunnen we wel oordelen wanneer we niet alle feiten kennen?

Daar start mijn verhaal. Vorige week schreef een vriendin op Facebook, dat zij een oude dame geholpen had en daarbij, dat niemand anders de vrouw te hulp schoot, iedereen, de mensen die langs haar liepen, haar gewoon lieten liggen. Zij heeft als enige actie ondernomen en de dame omhoog geholpen, daarnaast een familielid ingelicht, waarna er verdere hulp en onderzoek volgde. Gelukkig is alles goed afgelopen, dat dit ook anders had kunnen gaan zul je begrijpen. Niet iedereen valt goed. Ik ben daar het levende voorbeeld van.

In januari 2010 ben ik heel raar gevallen. Daardoor, werd ik geconfronteerd, met een hele hoop leed. Naast, dat ik mijn voet op 3 plaatsen brak, ontdekte men, ook na een aantal weken dat de schroeven van een eerdere operatie in mijn rug waren afgebroken en daarnaast hield ik er een dikke pols aan over. Nu, iets meer dan 2,5 jaar verder, ben ik, dankzij doorzettingsvermogen en de geweldige hulp van een fysiotherapeut, weer mobiel en in staat, mezelf, op een enkel hulpmiddeltje na, voort te bewegen. De actie van de omstanders, die mij wel direct te hulp schoten na de val, ben ik nooit vergeten. Binnen no time, stonden er zeker 6 of 7 mensen om me heen, die me wilde helpen, mijn spullen bij elkaar hebben geraapt en me zelfs naar huis of naar een arts wilde brengen. Mijn ervaring was totaal anders en hoewel de val geen pretje was, kwamen de tranen door ontroering. De liefde, waarmee de betreffende mensen, mij wilde helpen en zich over mij ontfermden zal ik nooit vergeten. Dat geen van hen iets terug wilde, ontroerde me nog het meest. Ik, had ze op zijn minst, een bloemetje of kaartje willen sturen als bedankje. En ja, zo zie je maar dat niet iedereen hetzelfde is. Er gelukkig nog heel veel mensen rondlopen, die behulpzaam zijn en mededogen tonen. Waarom de één zich uit de voeten maakt bij een dergelijk voorval en achteloos doorloopt en de ander er alles aan doet om te zien, of ze iets kunnen doen, zal waarschijnlijk  het meerendeel van de mensen niet kunnen begrijpen.  

Dat geldt overigens voor heel veel meer dingen die je mee kunt maken in het leven. Dat ik er zelf eigenlijk altijd voor kies, om een ander te willen helpen, kan door veel mensen als vreemd ervaren worden. Ik verplaats me altijd in de ander en vraag mezelf af, hoe ik het zou ervaren wanneer iemand mij helpt, ik weet inmiddels maar al te goed hoe dit voelt en luister mede daardoor naar mijn gevoel en daar vertrouw ik, God zij dank, blindelings op. Op basis van mijn gevoel maak ik dan een keuze. Waar is jouw keuze op gebaseerd, op gevoel, op gedachten, een oordeel, soms vooroordeel of op basis van angst? Dat veel mensen zich door angst laten leiden, heeft al voor heel veel ellende gezorgd. Ook daar kies ik niet meer voor. Ik ga voor vertrouwen. Dat dit mij, altijd al geholpen heeft, zelfs in moeilijk tijden, zal ik zeker niet meer ontkennen. Vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde, zorgt ervoor dat je jezelf niet verloochent of tekort doet, waardoor je werkelijk de ander tot hulp kunt zijn. 

Durf (jij) te helpen? Door te reageren op de items van dit blog en het blog te delen help je al mee! Lees ook mijn gedicht wat te vinden is onder de volgende link: http://www.dehofvanhetheden.nl/pdf/A6%20kaarten-onmacht-2011_LR.pdf