"Stel nooit uit tot morgen wat je vandaag prettig vindt"
En wanneer je de afgelopen dagen, de kranten hebt gelezen, naar het nieuws hebt gekeken of geluisterd en daarnaast eigenlijk alles hebt gedaan wat er van je verlangd werd, kan ik niet ontkennen dat de uitspraak meer dan waar is. Hoeveel mensen doen er nog iets wat ze prettig vinden? Hoeveel mensen stellen eerst de dingen die gedaan moeten worden voorop, om aan het einde van de dag op te merken dat ze niet eens tijd hebben gehad om de dingen te doen waar ze werkelijk energie van kregen? De spreuk komt van een kalender "de 366 dagen positief denken scheurkalender" , een mooi iets, wat ik iedereen aan kan raden, die zo nu en dan, even last heeft, van een winter of soms zelfs dagelijks dipje.
Wanneer ik terugkijk op de afgelopen week, zijn er toch wel wat vraagtekens bijgekomen. Vraagtekens omdat het soms lijkt of er niet meer nagedacht wordt, en dan heb ik het nog niet eens over de mensen die niet weten wat het is om vanuit hun hart te leven. Dat deze mogelijkheid bestaat, zullen deze mensen misschien niet eens weten? Of wel? Wat heeft er dan toe geleid dat alle dingen die zij doen een oorzaak hebben? Want mensen die denken en vanuit hun hoofd leven, moeten een reden hebben, om te kunnen verklaren, waarom ze de dingen doen die ze doen. Zelfs wanneer dit de verkeerde dingen zijn. Maar geldt dit ook voor de goede dingen? Zouden ze de goede dingen ook doen vanuit hun hoofd? Of zit hier een achterliggende reden achter? Is alles berekend, voorafgaand aan uitgedacht? Worden deze mensen daar niet vreselijk en ontzettend moe van?
Hieronder volgen opnieuw de koppen van de voorpagina van het AD weer, dit keer eveneens over de laatste 6 dagen: zaterdag 1 december: "Sint doet zuiniger aan"; maandag 3 december: "Opnieuw claims om woekerpolis"; dinsdag 4 december: "Grensrechter doodgetrapt; woensdag 5 december: "Geen amateur voetbal"; donderdag 6 december: "Ruwaard gaf patiënten onterecht doodsbericht"; vrijdag 7 december: "Jasper S. bekent moord Vaatstra".
Hoe is het mogelijk dat we nog steeds verbaasd zijn wanneer we de krantenberichten bekijken? De reclame van Interpolis zegt het eigenlijk ook al. Je kunt je zelfs verzekeren wanneer je lijdt aan achterstevoren. Want daar lijkt het een beetje op. We dealen met de gevolgen van iets wat eigenlijk helemaal niet had hoeven gebeuren wanneer we weer naar ons geweten zouden luisteren. Wanneer we weer vanuit ons hart zouden leven en de dingen doen die goed voor ons, iedereen en alles om ons heen en overal ter wereld zouden zijn. Dingen die van nature bij ons passen, omdat we het als kwaliteit, gave, of eigenlijk intuïtieve eigenschap hebben meegekregen. Maar wanneer we door alle regeltjes en dingen die ons opgelegd zijn niet meer de kans hebben gekregen hier kennis mee te maken, laat staan het verder te ontwikkelen zal het er ook nooit uitkomen en mogelijk zelfs tot frustraties leiden wanneer je dit wilt doen en de tijd er gewoonweg voor ontbreekt.
Zou het zo simpel zijn? Is dit de reden die leidt tot al het kwaad? Ja, dat kan een reden zijn, want wanneer mensen de dingen die ze leuk vinden niet meer kunnen doen, zullen de frustraties toenemen. Vermeerder dit met wat "onnatuurlijke toevoegingen" of wat negatieve emoties en je hebt meteen het concept, wat leidt tot de meeste in de bovenstaande krantenkoppen genoemde feiten. De volgende link in de vrije encyclopedie Wikipedia, geeft uitleg en brengt het daarnaast overduidelijk in kaart.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Afreageren_van_agressie "Afreageren van agressie betekent dat mensen pogingen doen om hun kwaadheid kwijt te raken door die te richten op iets anders dan de uitlokkende factor. Het prototype van het afreageren is het slaan op een bokszak als men boos is. Veel mensen vinden het prettig om zich af te reageren en zijn er nadien ook tevreden over. Onderzoek toont echter aan dat het afreageren van agressie niet werkt en soms zelfs een agressie versterkend effect heeft."
"Drie termen zorgen soms voor verwarring en vergen een omschrijving:
Kwaadheid: kwaadheid of woede is de affectieve component. Mensen ervaren lichamelijke, emotionele spanning wanneer ze bedreigd worden of belemmerd in hun betrachtingen. Deze spanning beleven ze als een drang om de bron van de bedreiging of belemmering te intimideren of aan te vallen.[2]
Agressie: agressie is gedrag dat erop gericht is een andere persoon te schaden. Bepaalde vormen van agressie worden geweld genoemd.
Frustratie: frustratie is een situatie waarin men belemmerd wordt een activiteit verder te zetten of waarin het resultaat negatiever is dan verwacht. Een frustratie kan leiden tot kwaadheid en agressie (dit is de frustratie-agressie hypothese)[3]."
Maar wat leidt er nu eigenlijk toe dat mensen het kookpunt bereiken, buiten zinnen raken of soms zelfs dingen doen die totaal niet bij hen passen? Onmacht of een macht en kracht, die bij primitievelingen of eigenlijk zelfs voornamelijk bij dieren optreedt? Dit is toch iets wat voor het grootste deel voorkomt wanneer ze in een roedel of kudde samenleven? Hoeveel mensen voelen zich op dit moment of in het geval van de genoemde voorbeelden in de koppen van de kranten, tekort gedaan? Hoeveel mensen lijden gezichtverlies, soms op het moment dat zij de waarheid vertellen of het idee hebben dat zij als groep benadeeld worden? Want dat is natuurlijk de achterliggende gedachte achter en het gevolg voortkomend uit veel van deze bizarre acties, uitlatingen en gebeurtenissen. Toch zal "iedereen" uiteindelijk inzien, dat boosheid geen enkele oplossing biedt omdat de frustraties uiteindelijk aan de mens zelf gaan eten. Maar wanneer ben je bereid om dit toe te geven? Wanneer stop je met het jezelf tekort doen? Wacht je tot de escalatie plaatsvindt, of trek jij eerder aan de bel?
En dan kom ik toch weer terug op iets wat ik in het vorige blog geschreven heb. Dit gaat over respect. "Respect en waardering voor de ander, de ander boven jouw eigen belang stellen. De ander zien als een waardig persoon, iemand zien als een waardig mens, als waardevol." De volgende zin komt gedeeltelijk uit het voorgaande blog al is dit iets aangepast: "Je los maken van negatieve emoties is daarbij van het allergrootste belang. Het los komen van eigenbelang, zonder jezelf te vergeten." Hoeveel mensen leren dit nog, krijgen van thuis uit mee hoe ze hiermee om moeten gaan en weten nog wat ze moeten doen, om ervoor te zorgen dat deze emoties niet in hun systeem gaan zitten? Of in het geval van eigenbelang, wat ook een negatieve emotie is. Een emotie, die vaak veroorzaakt wordt door hebzucht, jaloezie of door een gevoel van tekort gedaan zijn, waardoor het hebben van macht over, ervoor zorgt dat iemand zich beter, slimmer of zelfs heerser voelt over de ander. Dat dit niet altijd op de juiste wijze wordt uitgedragen zul je begrijpen. Want ieder mens zal hier op een andere manier mee omgaan. Dat het hebben van normen en waardenbesef daarbij hoort zul je ongetwijfeld begrijpen.
En dit heeft niet alleen te maken met weten hoe je ermee om moet gaan, maar juist of met name dat het belangrijk is, om er tijd voor vrij te maken. Waardoor je dat wat je doet, de mensen waarmee je omgaat en alles wat je bezighoudt, 100% aandacht geeft. Eigenlijk kinderlijk eenvoudig of is dit te simpel uitgelegd? Wie heeft er nog tijd en wie heeft er nog 100% aandacht? Tijd en aandacht zijn bijna nog schaarsere begrippen geworden dan geld? Door alle verplichtingen of eigenlijk belastingen waar we als mens dagelijks mee geconfronteerd worden, zijn we deze begrippen, volledig uit het oog verloren. Multitasking is waarom het draait in de wereld van vandaag. Zoveel mogelijk tegelijk doen. De reden waardoor niemand meer echt tot rust komt, de aandacht totaal verdwenen is.
Mede daardoor hebben we niet eens meer tijd om tot rust te komen, waardoor alles wat we doen, alleen maar een stressverhogend effect heeft. Stress door het niet hebben van tijd, maar ook het niet krijgen van waardering. Dit en of het niet hebben van voldoende geld, leidt bij veel mensen tot buitensporig gedrag. Buitensporig gedrag, wat in veel gevallen behoorlijk wat geld of zelfs een mensenleven kost. Buitensporig gedrag wat zelfs kan leiden tot onherstelbare schade. Iets waar niemand meer iets aan kan veranderen. En hoe komt dit? Wat zou daar de reden van kunnen zijn? Is het niet beter om daar naar te kijken dan voor de zoveelste keer een stille tocht houden, een oordeel te vellen over de personen die overgegaan zijn tot het voeren of uitvoeren van een dergelijke actie?
Zou stress kunnen leiden tot verslavingen? Of zou een verslaving ook kunnen leiden tot stress? Stress met alle gevolgen van dien. Is stress zelf misschien ook een verslaving? Iets wat mensen onbewust of bewust in stand houden, door constant op de toppen van hun tenen en hun kunnen te lopen. Heel veel mensen zeggen dat ze onder druk het best presteren. Zou druk dan de verslaving zijn? Een verslaving, ontstaan uit een behoefte, naar iets buiten jezelf. Iets of soms zelfs een middel, waar naast tijd, in veel gevallen ook behoorlijk wat geld voor nodig is. Dat geld dan vervolgens weer een middel is, waarmee tijd gekocht kan worden, is bij de meeste mensen bekend. En zo is de cirkel weer rond.
Wanneer je de dingen doet die je leuk vindt, zul je veel meer tijd overhouden en kun je ook de dingen die veel energie kosten en minder leuk zijn, met het grootste gemak doen, waardoor frustraties niet op zullen treden en stress een ontbrekend begrip is. Dit voelt dan volkomen natuurlijk. Inzet heb je voor en in beide of zelfs alle gevallen nodig, al zal dit in tegenstelling tot vele andere dingen die je doet, niet belastend zijn. Daarnaast zal de voldoening die het oplevert, ervoor zorgen, dat dit meteen de beloning is. Een beloning, een gevoel waar de mensen die iets vanuit het hart doen, veel meer waarde aan hechten dan aan wat maar ook.
Hoe zit het met jou? Doe jij de dingen die je leuk vindt? Houd jij tijd voldoende over, om echt te leven, de dingen met 100% aandacht te doen en tijd door te brengen met je dierbaren? Wat doet het met jou, wanneer je merkt, dat het je aan tijd ontbreekt, waardoor je de dingen die je wilt doen, niet met 100% aandacht kunt doen? Hoeveel tijd besteed jij aan jezelf, je dierbaren, het doen van de dingen die je leuk vindt, vanuit je hart? En hoe zit het met je werk, doe jij je werk vanuit je hart, vanuit je hoofd of zelfs omdat het werk wat je doet, het meest oplevert? Levert jouw werk je voldoening op of zorgt het ervoor dat je aan het einde van de maand een goed gevulde bankrekening hebt? Wat levert jou nu echt het meest op? Welke waarde hecht jij hieraan? En wat is voor jou het meest doorslaggevend?
Heb jij jezelf de vorige vragen wel eens gesteld, of doe jij standaard de dingen die jou het meest opleveren? Zelfs wanneer je weet dat dit eigenlijk niet goed voor jou of voor de ander is? De ander, de persoon waarmee je werkt, waarmee je samen woont, leeft of soms zelfs samen dezelfde doelen nastreeft? Maar hoe zeker ben jij dat de dingen die je doet goed of niet goed zijn voor de ander? Wie anders dan jij kunt dit voor jezelf beslissen? Wat houd jij jezelf daarbij voor ogen? De wet, met de regels zoals deze in Nederland vastgelegd zijn en van ieder mens worden verwacht en verlangd? De regels van je werk en de voorwaarden die jij door het aangaan van een overeenkomst hebt getekend? Of de overeenkomst die je aan bent gegaan met een partner, door het samen voeren van een huishouding, of zelfs het stichten van een gezin?
Zouden toch de 10 geboden overruling zijn, allesbeslissend daarnaast voor en op ieder mens van toepassing, aangevuld met die van de Native Americans, zoals ik deze in mijn eerdere blog heb vermeld? Wat is jouw gevoel daarbij en wil jij dit gevoel of jouw gedachten hierover met de lezers van dit blog delen?
Wanneer ik terugkijk op de afgelopen week, zijn er toch wel wat vraagtekens bijgekomen. Vraagtekens omdat het soms lijkt of er niet meer nagedacht wordt, en dan heb ik het nog niet eens over de mensen die niet weten wat het is om vanuit hun hart te leven. Dat deze mogelijkheid bestaat, zullen deze mensen misschien niet eens weten? Of wel? Wat heeft er dan toe geleid dat alle dingen die zij doen een oorzaak hebben? Want mensen die denken en vanuit hun hoofd leven, moeten een reden hebben, om te kunnen verklaren, waarom ze de dingen doen die ze doen. Zelfs wanneer dit de verkeerde dingen zijn. Maar geldt dit ook voor de goede dingen? Zouden ze de goede dingen ook doen vanuit hun hoofd? Of zit hier een achterliggende reden achter? Is alles berekend, voorafgaand aan uitgedacht? Worden deze mensen daar niet vreselijk en ontzettend moe van?
Hieronder volgen opnieuw de koppen van de voorpagina van het AD weer, dit keer eveneens over de laatste 6 dagen: zaterdag 1 december: "Sint doet zuiniger aan"; maandag 3 december: "Opnieuw claims om woekerpolis"; dinsdag 4 december: "Grensrechter doodgetrapt; woensdag 5 december: "Geen amateur voetbal"; donderdag 6 december: "Ruwaard gaf patiënten onterecht doodsbericht"; vrijdag 7 december: "Jasper S. bekent moord Vaatstra".
Hoe is het mogelijk dat we nog steeds verbaasd zijn wanneer we de krantenberichten bekijken? De reclame van Interpolis zegt het eigenlijk ook al. Je kunt je zelfs verzekeren wanneer je lijdt aan achterstevoren. Want daar lijkt het een beetje op. We dealen met de gevolgen van iets wat eigenlijk helemaal niet had hoeven gebeuren wanneer we weer naar ons geweten zouden luisteren. Wanneer we weer vanuit ons hart zouden leven en de dingen doen die goed voor ons, iedereen en alles om ons heen en overal ter wereld zouden zijn. Dingen die van nature bij ons passen, omdat we het als kwaliteit, gave, of eigenlijk intuïtieve eigenschap hebben meegekregen. Maar wanneer we door alle regeltjes en dingen die ons opgelegd zijn niet meer de kans hebben gekregen hier kennis mee te maken, laat staan het verder te ontwikkelen zal het er ook nooit uitkomen en mogelijk zelfs tot frustraties leiden wanneer je dit wilt doen en de tijd er gewoonweg voor ontbreekt.
Zou het zo simpel zijn? Is dit de reden die leidt tot al het kwaad? Ja, dat kan een reden zijn, want wanneer mensen de dingen die ze leuk vinden niet meer kunnen doen, zullen de frustraties toenemen. Vermeerder dit met wat "onnatuurlijke toevoegingen" of wat negatieve emoties en je hebt meteen het concept, wat leidt tot de meeste in de bovenstaande krantenkoppen genoemde feiten. De volgende link in de vrije encyclopedie Wikipedia, geeft uitleg en brengt het daarnaast overduidelijk in kaart.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Afreageren_van_agressie "Afreageren van agressie betekent dat mensen pogingen doen om hun kwaadheid kwijt te raken door die te richten op iets anders dan de uitlokkende factor. Het prototype van het afreageren is het slaan op een bokszak als men boos is. Veel mensen vinden het prettig om zich af te reageren en zijn er nadien ook tevreden over. Onderzoek toont echter aan dat het afreageren van agressie niet werkt en soms zelfs een agressie versterkend effect heeft."
"Drie termen zorgen soms voor verwarring en vergen een omschrijving:
Kwaadheid: kwaadheid of woede is de affectieve component. Mensen ervaren lichamelijke, emotionele spanning wanneer ze bedreigd worden of belemmerd in hun betrachtingen. Deze spanning beleven ze als een drang om de bron van de bedreiging of belemmering te intimideren of aan te vallen.[2]
Agressie: agressie is gedrag dat erop gericht is een andere persoon te schaden. Bepaalde vormen van agressie worden geweld genoemd.
Frustratie: frustratie is een situatie waarin men belemmerd wordt een activiteit verder te zetten of waarin het resultaat negatiever is dan verwacht. Een frustratie kan leiden tot kwaadheid en agressie (dit is de frustratie-agressie hypothese)[3]."
Maar wat leidt er nu eigenlijk toe dat mensen het kookpunt bereiken, buiten zinnen raken of soms zelfs dingen doen die totaal niet bij hen passen? Onmacht of een macht en kracht, die bij primitievelingen of eigenlijk zelfs voornamelijk bij dieren optreedt? Dit is toch iets wat voor het grootste deel voorkomt wanneer ze in een roedel of kudde samenleven? Hoeveel mensen voelen zich op dit moment of in het geval van de genoemde voorbeelden in de koppen van de kranten, tekort gedaan? Hoeveel mensen lijden gezichtverlies, soms op het moment dat zij de waarheid vertellen of het idee hebben dat zij als groep benadeeld worden? Want dat is natuurlijk de achterliggende gedachte achter en het gevolg voortkomend uit veel van deze bizarre acties, uitlatingen en gebeurtenissen. Toch zal "iedereen" uiteindelijk inzien, dat boosheid geen enkele oplossing biedt omdat de frustraties uiteindelijk aan de mens zelf gaan eten. Maar wanneer ben je bereid om dit toe te geven? Wanneer stop je met het jezelf tekort doen? Wacht je tot de escalatie plaatsvindt, of trek jij eerder aan de bel?
En dan kom ik toch weer terug op iets wat ik in het vorige blog geschreven heb. Dit gaat over respect. "Respect en waardering voor de ander, de ander boven jouw eigen belang stellen. De ander zien als een waardig persoon, iemand zien als een waardig mens, als waardevol." De volgende zin komt gedeeltelijk uit het voorgaande blog al is dit iets aangepast: "Je los maken van negatieve emoties is daarbij van het allergrootste belang. Het los komen van eigenbelang, zonder jezelf te vergeten." Hoeveel mensen leren dit nog, krijgen van thuis uit mee hoe ze hiermee om moeten gaan en weten nog wat ze moeten doen, om ervoor te zorgen dat deze emoties niet in hun systeem gaan zitten? Of in het geval van eigenbelang, wat ook een negatieve emotie is. Een emotie, die vaak veroorzaakt wordt door hebzucht, jaloezie of door een gevoel van tekort gedaan zijn, waardoor het hebben van macht over, ervoor zorgt dat iemand zich beter, slimmer of zelfs heerser voelt over de ander. Dat dit niet altijd op de juiste wijze wordt uitgedragen zul je begrijpen. Want ieder mens zal hier op een andere manier mee omgaan. Dat het hebben van normen en waardenbesef daarbij hoort zul je ongetwijfeld begrijpen.
En dit heeft niet alleen te maken met weten hoe je ermee om moet gaan, maar juist of met name dat het belangrijk is, om er tijd voor vrij te maken. Waardoor je dat wat je doet, de mensen waarmee je omgaat en alles wat je bezighoudt, 100% aandacht geeft. Eigenlijk kinderlijk eenvoudig of is dit te simpel uitgelegd? Wie heeft er nog tijd en wie heeft er nog 100% aandacht? Tijd en aandacht zijn bijna nog schaarsere begrippen geworden dan geld? Door alle verplichtingen of eigenlijk belastingen waar we als mens dagelijks mee geconfronteerd worden, zijn we deze begrippen, volledig uit het oog verloren. Multitasking is waarom het draait in de wereld van vandaag. Zoveel mogelijk tegelijk doen. De reden waardoor niemand meer echt tot rust komt, de aandacht totaal verdwenen is.
Mede daardoor hebben we niet eens meer tijd om tot rust te komen, waardoor alles wat we doen, alleen maar een stressverhogend effect heeft. Stress door het niet hebben van tijd, maar ook het niet krijgen van waardering. Dit en of het niet hebben van voldoende geld, leidt bij veel mensen tot buitensporig gedrag. Buitensporig gedrag, wat in veel gevallen behoorlijk wat geld of zelfs een mensenleven kost. Buitensporig gedrag wat zelfs kan leiden tot onherstelbare schade. Iets waar niemand meer iets aan kan veranderen. En hoe komt dit? Wat zou daar de reden van kunnen zijn? Is het niet beter om daar naar te kijken dan voor de zoveelste keer een stille tocht houden, een oordeel te vellen over de personen die overgegaan zijn tot het voeren of uitvoeren van een dergelijke actie?
Zou stress kunnen leiden tot verslavingen? Of zou een verslaving ook kunnen leiden tot stress? Stress met alle gevolgen van dien. Is stress zelf misschien ook een verslaving? Iets wat mensen onbewust of bewust in stand houden, door constant op de toppen van hun tenen en hun kunnen te lopen. Heel veel mensen zeggen dat ze onder druk het best presteren. Zou druk dan de verslaving zijn? Een verslaving, ontstaan uit een behoefte, naar iets buiten jezelf. Iets of soms zelfs een middel, waar naast tijd, in veel gevallen ook behoorlijk wat geld voor nodig is. Dat geld dan vervolgens weer een middel is, waarmee tijd gekocht kan worden, is bij de meeste mensen bekend. En zo is de cirkel weer rond.
Wanneer je de dingen doet die je leuk vindt, zul je veel meer tijd overhouden en kun je ook de dingen die veel energie kosten en minder leuk zijn, met het grootste gemak doen, waardoor frustraties niet op zullen treden en stress een ontbrekend begrip is. Dit voelt dan volkomen natuurlijk. Inzet heb je voor en in beide of zelfs alle gevallen nodig, al zal dit in tegenstelling tot vele andere dingen die je doet, niet belastend zijn. Daarnaast zal de voldoening die het oplevert, ervoor zorgen, dat dit meteen de beloning is. Een beloning, een gevoel waar de mensen die iets vanuit het hart doen, veel meer waarde aan hechten dan aan wat maar ook.
Hoe zit het met jou? Doe jij de dingen die je leuk vindt? Houd jij tijd voldoende over, om echt te leven, de dingen met 100% aandacht te doen en tijd door te brengen met je dierbaren? Wat doet het met jou, wanneer je merkt, dat het je aan tijd ontbreekt, waardoor je de dingen die je wilt doen, niet met 100% aandacht kunt doen? Hoeveel tijd besteed jij aan jezelf, je dierbaren, het doen van de dingen die je leuk vindt, vanuit je hart? En hoe zit het met je werk, doe jij je werk vanuit je hart, vanuit je hoofd of zelfs omdat het werk wat je doet, het meest oplevert? Levert jouw werk je voldoening op of zorgt het ervoor dat je aan het einde van de maand een goed gevulde bankrekening hebt? Wat levert jou nu echt het meest op? Welke waarde hecht jij hieraan? En wat is voor jou het meest doorslaggevend?
Heb jij jezelf de vorige vragen wel eens gesteld, of doe jij standaard de dingen die jou het meest opleveren? Zelfs wanneer je weet dat dit eigenlijk niet goed voor jou of voor de ander is? De ander, de persoon waarmee je werkt, waarmee je samen woont, leeft of soms zelfs samen dezelfde doelen nastreeft? Maar hoe zeker ben jij dat de dingen die je doet goed of niet goed zijn voor de ander? Wie anders dan jij kunt dit voor jezelf beslissen? Wat houd jij jezelf daarbij voor ogen? De wet, met de regels zoals deze in Nederland vastgelegd zijn en van ieder mens worden verwacht en verlangd? De regels van je werk en de voorwaarden die jij door het aangaan van een overeenkomst hebt getekend? Of de overeenkomst die je aan bent gegaan met een partner, door het samen voeren van een huishouding, of zelfs het stichten van een gezin?
Zouden toch de 10 geboden overruling zijn, allesbeslissend daarnaast voor en op ieder mens van toepassing, aangevuld met die van de Native Americans, zoals ik deze in mijn eerdere blog heb vermeld? Wat is jouw gevoel daarbij en wil jij dit gevoel of jouw gedachten hierover met de lezers van dit blog delen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten