"Het einde van de wereld is niet aan de orde, toch kan het begin van een nieuwe wereld vanaf vandaag zomaar waarheid zijn".
Ik start eerst met mijn dag. Een dag die in het teken staat van Hoop Geloof en Liefde, afscheid nemen van een geliefde, totaal niet in het teken van een mogelijk einde van de wereld. Want wie gelooft, weet toch dat God de God van Liefde is. Waarom zou je dan twijfelen aan zijn goede bedoelingen en de dingen die Hij en Zijn Zoon Jezus voor ons als mens hebben gedaan. In mijn voorgaande blogs heb ik hier al meerdere keren over gesproken. Een nieuw begin, dat is waar ik liever over praat. Een begin, omdat iedereen iedere dag weer de kans krijgt om zijn of haar leven op de meest ultieme manier te leven. De manier die bij hem of haar past. De manier om weer volledig vanuit het hart te leven. Maar hoe zou je het hart van een mens het best kunnen omschrijven of waarmee is een hart vergelijkbaar?
Wanneer je een mens vergelijkt met een computer, een machine of een apparaat, wat ik liever niet doe, omdat er geen twee gelijke mensen bestaan, dan zou het hart het goed vergeleken kunnen worden met het besturingssysteem van het lichaam. Het hart, wat als altijd werkend onderdeel, ervoor zorgt, dat de rest van het lichaam, kan presteren. Kan functioneren en daarnaast kan groeien. Anderzijds is het hart, het "altijd kloppend" onderdeel van het lichaam. Het kloppen van een mensenhart, zorgt niet alleen voor het rondpompen van het bloed maar laat daarbij ook het gevoel door het lichaam heengaan en is daarnaast het orgaan wat ervoor zorgt dat ditzelfde menselijk gevoel, in iedere vezel aanwezig is.
Natuurlijk geven de hersenen de signalen door, aan de zenuwen in een mensenlichaam, toch zorgt het hart, voor de gevoelsdoorgave aan de cellen. Dit zijn de kleinste onderdeeltjes in het lichaam, die er bestaan. Maar meteen ook de belangrijkste deeltjes, waardoor het lichaam reageert zoals het doet. Herinneringen worden namelijk, naast de hersenen, ook in de cellen van een mensenlichaam opgeslagen. Ervaringen en alles wat een mens meemaakt, door het leven van zijn of haar leven, draagt hieraan bij. Waarom dit zo is, dat kan alleen God vertellen en hoe raar het ook klinkt, dat is ook helemaal de bedoeling. Want God is de aangewezen "persoon" of hoe jij hem wilt noemen, die daarover het alleenrecht heeft. Hij heeft de mens namelijk niet alleen gemaakt van zand en klei, maar via de neus de Goddelijke adem ingeblazen. Waardoor een mens een persoon is met een "zijn", een "wezen". Daarnaast een geweten, dat wat hem of haar onderscheidt en wezenlijk verschilt van een dier.
Hoe bijzonder is dat? Hoe blij mogen we als mens zijn dat we uniek zijn, een eigen identiteit hebben? Maar snappen we daarbij ook dat het van levensbelang is dat we onszelf zijn? Werkelijk zijn, zonder regels die in strijd zijn met ons "zijn". Zonder gedachten die in strijd zijn met de ervaringen en de gevoelens die vanuit ons hart door ons lichaam gestuurd worden. In iedere vezel, zichtbaar en voelbaar aanwezig. Waardoor het als een soort blauwdruk fungeert. Een blauwdruk, van de persoon die jij bent, verkoos te zijn op het moment waarop God, jou het startsein gaf om jouw leven te leven. Iets wat door geen enkel mens kan worden nagemaakt, omdat een mens niet gemaakt is, om de regie over andermans leven in handen te hebben.
En nu ik dit opgeschreven heb, begrijp ik de boodschap in mijn laatste nieuwsbrief en het blog van 14 december inclusief het blog waarin ik heb mogen schrijven over een eigen identiteit, nog vele malen beter. Waarom dit zo is, zal ik vertellen. Mijn leven als dochter van een bijzondere vrouw, is gestart op het moment, waarop deze bijzondere vrouw, mijn moeder, de wanhoop nabij was. Ze had namelijk op dat moment zoveel verdriet, dat het leven voor haar "bijna" geen zin meer had. Doordat ze echter wilde leven, voor haar kinderen, hield ze het vol, en deed ze keer op keer, weer datgene, wat er van haar verwacht werd, als vrouw, als moeder, als dochter, als zus, als collega, buur of vriendin. De drang om te willen voldoen, aan de verwachtingen van de ander, zijn in haar achterhoofd en in haar hart altijd aanwezig geweest.
Ze heeft dit lange tijd volgehouden. Doordat ze het verwachtingspatroon wat de ander van haar had, als "eigen printplaat" in haar systeem heeft doorgevoerd. Omdat dit in haar beleving de weg was die ze wilde gaan. De weg die haar, zoals ze dacht, voldoening gaf. Rust en daarnaast ook een stukje aanzien. Allemaal dingen, die, wanneer je het onder een vergrootglas legt, totaal onbelangrijk zijn. Onbelangrijk, omdat het iets is en in het geval van mijn moeder, "heeft veroorzaakt", dat zij niet meer zichzelf kon zijn. Puur omdat haar geweten ging opspelen, haar hart, kon niet langer het juiste gevoel door haar lichaam sturen. Meteen de reden, waarom juist haar hart, als eerste een hapering ging vertonen. Haar hart, wat er uiteindelijk mee stopte, omdat ze niet kon zijn wie ze was. De vrouw, moeder, maar ook alle varianten die ik eerder heb genoemd waren door deze hapering niet meer volledig.
Negatieve emoties, hebben er uiteindelijk toe geleid, dat ze niet meer verder kon. Haar ziel niet langer in wezen kon zijn. In haar wezen. Ze was niet meer in staat om wezenlijk te zijn. Haar ziel kon het lichaam niet meer verdragen. Omdat er zoveel verstoringen in haar cellen waren ontstaan, waardoor het communiceren tussen deze cellen in zijn totaliteit niet meer mogelijk was. Niet meer communiceren is afsterven. Voor de ene persoon zal dit langzaam gaan, voor de ander juist heel snel. Dat ligt volledig aan de intensiteit, waarop men zijn of haar leven heeft ervaren. Daarnaast, zal ook de liefde, die de omgeving, (man, vrouw, kinderen, kortom dierbaren, voor een dergelijk persoon) voelt, een bijdrage leveren aan het willen zijn. Willen leven, ja zelfs willen leven met gebreken, wanneer dit de enige mogelijkheid is.
Mijn moeder, heeft dit 73 jaar van haar leven gedaan. Tot op 6 april 2009, de dag waarop alle spanningen, die zij zichzelf helaas heeft opgelegd, niet meer leefbaar waren. Zij kon er letterlijk en figuurlijk niet meer mee leven. Zelfs niet meer toen zij de meeste dingen uitsprak. Want juist de dingen die zij niet heeft uitgesproken, drukte bij haar als een zware last op haar schouders, of beter gezegd haar hart. Tijdens een afscheidsdienst, waarop een dominee sprak, werd ik me zonder dit te beseffen, meteen bewust van de reden, waarom ik, op deze bijzondere dag, aanwezig mocht zijn.
Ik wens iedereen, die een dierbaar persoon verloren heeft, of onverhoopt nog verliezen gaat, daarom bij deze, heel veel kracht en sterkte toe, maar bovenal de wijsheid, om bij zichzelf te blijven, waardoor Hoop, Geloof en Gods Liefde al het onmogelijke weer mogelijk maakt. Durf jij te reageren? Ik kijk er naar uit.
Wanneer je een mens vergelijkt met een computer, een machine of een apparaat, wat ik liever niet doe, omdat er geen twee gelijke mensen bestaan, dan zou het hart het goed vergeleken kunnen worden met het besturingssysteem van het lichaam. Het hart, wat als altijd werkend onderdeel, ervoor zorgt, dat de rest van het lichaam, kan presteren. Kan functioneren en daarnaast kan groeien. Anderzijds is het hart, het "altijd kloppend" onderdeel van het lichaam. Het kloppen van een mensenhart, zorgt niet alleen voor het rondpompen van het bloed maar laat daarbij ook het gevoel door het lichaam heengaan en is daarnaast het orgaan wat ervoor zorgt dat ditzelfde menselijk gevoel, in iedere vezel aanwezig is.
Natuurlijk geven de hersenen de signalen door, aan de zenuwen in een mensenlichaam, toch zorgt het hart, voor de gevoelsdoorgave aan de cellen. Dit zijn de kleinste onderdeeltjes in het lichaam, die er bestaan. Maar meteen ook de belangrijkste deeltjes, waardoor het lichaam reageert zoals het doet. Herinneringen worden namelijk, naast de hersenen, ook in de cellen van een mensenlichaam opgeslagen. Ervaringen en alles wat een mens meemaakt, door het leven van zijn of haar leven, draagt hieraan bij. Waarom dit zo is, dat kan alleen God vertellen en hoe raar het ook klinkt, dat is ook helemaal de bedoeling. Want God is de aangewezen "persoon" of hoe jij hem wilt noemen, die daarover het alleenrecht heeft. Hij heeft de mens namelijk niet alleen gemaakt van zand en klei, maar via de neus de Goddelijke adem ingeblazen. Waardoor een mens een persoon is met een "zijn", een "wezen". Daarnaast een geweten, dat wat hem of haar onderscheidt en wezenlijk verschilt van een dier.
Hoe bijzonder is dat? Hoe blij mogen we als mens zijn dat we uniek zijn, een eigen identiteit hebben? Maar snappen we daarbij ook dat het van levensbelang is dat we onszelf zijn? Werkelijk zijn, zonder regels die in strijd zijn met ons "zijn". Zonder gedachten die in strijd zijn met de ervaringen en de gevoelens die vanuit ons hart door ons lichaam gestuurd worden. In iedere vezel, zichtbaar en voelbaar aanwezig. Waardoor het als een soort blauwdruk fungeert. Een blauwdruk, van de persoon die jij bent, verkoos te zijn op het moment waarop God, jou het startsein gaf om jouw leven te leven. Iets wat door geen enkel mens kan worden nagemaakt, omdat een mens niet gemaakt is, om de regie over andermans leven in handen te hebben.
En nu ik dit opgeschreven heb, begrijp ik de boodschap in mijn laatste nieuwsbrief en het blog van 14 december inclusief het blog waarin ik heb mogen schrijven over een eigen identiteit, nog vele malen beter. Waarom dit zo is, zal ik vertellen. Mijn leven als dochter van een bijzondere vrouw, is gestart op het moment, waarop deze bijzondere vrouw, mijn moeder, de wanhoop nabij was. Ze had namelijk op dat moment zoveel verdriet, dat het leven voor haar "bijna" geen zin meer had. Doordat ze echter wilde leven, voor haar kinderen, hield ze het vol, en deed ze keer op keer, weer datgene, wat er van haar verwacht werd, als vrouw, als moeder, als dochter, als zus, als collega, buur of vriendin. De drang om te willen voldoen, aan de verwachtingen van de ander, zijn in haar achterhoofd en in haar hart altijd aanwezig geweest.
Ze heeft dit lange tijd volgehouden. Doordat ze het verwachtingspatroon wat de ander van haar had, als "eigen printplaat" in haar systeem heeft doorgevoerd. Omdat dit in haar beleving de weg was die ze wilde gaan. De weg die haar, zoals ze dacht, voldoening gaf. Rust en daarnaast ook een stukje aanzien. Allemaal dingen, die, wanneer je het onder een vergrootglas legt, totaal onbelangrijk zijn. Onbelangrijk, omdat het iets is en in het geval van mijn moeder, "heeft veroorzaakt", dat zij niet meer zichzelf kon zijn. Puur omdat haar geweten ging opspelen, haar hart, kon niet langer het juiste gevoel door haar lichaam sturen. Meteen de reden, waarom juist haar hart, als eerste een hapering ging vertonen. Haar hart, wat er uiteindelijk mee stopte, omdat ze niet kon zijn wie ze was. De vrouw, moeder, maar ook alle varianten die ik eerder heb genoemd waren door deze hapering niet meer volledig.
Negatieve emoties, hebben er uiteindelijk toe geleid, dat ze niet meer verder kon. Haar ziel niet langer in wezen kon zijn. In haar wezen. Ze was niet meer in staat om wezenlijk te zijn. Haar ziel kon het lichaam niet meer verdragen. Omdat er zoveel verstoringen in haar cellen waren ontstaan, waardoor het communiceren tussen deze cellen in zijn totaliteit niet meer mogelijk was. Niet meer communiceren is afsterven. Voor de ene persoon zal dit langzaam gaan, voor de ander juist heel snel. Dat ligt volledig aan de intensiteit, waarop men zijn of haar leven heeft ervaren. Daarnaast, zal ook de liefde, die de omgeving, (man, vrouw, kinderen, kortom dierbaren, voor een dergelijk persoon) voelt, een bijdrage leveren aan het willen zijn. Willen leven, ja zelfs willen leven met gebreken, wanneer dit de enige mogelijkheid is.
Mijn moeder, heeft dit 73 jaar van haar leven gedaan. Tot op 6 april 2009, de dag waarop alle spanningen, die zij zichzelf helaas heeft opgelegd, niet meer leefbaar waren. Zij kon er letterlijk en figuurlijk niet meer mee leven. Zelfs niet meer toen zij de meeste dingen uitsprak. Want juist de dingen die zij niet heeft uitgesproken, drukte bij haar als een zware last op haar schouders, of beter gezegd haar hart. Tijdens een afscheidsdienst, waarop een dominee sprak, werd ik me zonder dit te beseffen, meteen bewust van de reden, waarom ik, op deze bijzondere dag, aanwezig mocht zijn.
Ik wens iedereen, die een dierbaar persoon verloren heeft, of onverhoopt nog verliezen gaat, daarom bij deze, heel veel kracht en sterkte toe, maar bovenal de wijsheid, om bij zichzelf te blijven, waardoor Hoop, Geloof en Gods Liefde al het onmogelijke weer mogelijk maakt. Durf jij te reageren? Ik kijk er naar uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten