“You can’t see me, I’m a flower”
Een slogan op een bijzondere foto, van een Husky midden in een veld met paarse bloemen. Deze foto is afkomstig van Vitamines per Post en heb ik gebruikt voor de nieuwsbrief van De Hof van het Heden over de maand december, die vandaag of morgen op de website: www.dehofvanhetheden.nl wordt geplaatst. Een gedeelte van deze brief heb ik vanwege de boodschap alvast overgenomen.
"En wanneer je de hond zo ziet zitten dan zegt dit eigenlijk al genoeg. Een mooie hond, die op verzoek kunstjes doet. Een hond die maar wat graag zijn baasje wil plezieren. Doen we dit eigenlijk niet allemaal? Want "iedereen" wil toch aardig gevonden worden? Wie wil er anders zijn dan anders, een buitenbeentje, of uniek, beide een bewuste keuze.
Wie ben jij? Wat zijn jouw kwaliteiten? Heeft iemand je weleens een compliment gemaakt over de dingen die je doet, je uiterlijk of soms zelfs de dingen die je laat? Wat deed dit met je? Voelde je je er anders door, werd je er blij van en besloot je vanaf dat moment om anders te reageren? Was jij net als het hondje, vanaf dat moment ook bereid om op te gaan zitten en pootjes te geven? Want lieve mensen, dat is toch heel vaak wat er gebeurt, wanneer iemand aardig tegen je is en je oprechte aandacht geeft. Of ben jij ook op het punt aangekomen, dat je wel rekening wilt houden met de ander, maar daarnaast in iedere omstandigheid gewoon jezelf blijft?
Volledig jezelf, met een eigen mening, je eigen smaak, je eigen voorkeuren, je eigen inzicht, ja zelfs je eigen eigenaardigheden. De dingen waar jij blij van wordt, de dingen die jij graag ziet en doet, door gewoon vanuit je hart en niet vanuit je hoofd te handelen. Alsof je dit van nature doet, het jou gewoon is, net als ademhalen, het kloppen van je hart, of nog een stapje verder, het groeien van je haren en nagels.
Allemaal dingen waarover je niet na hoeft te denken wanneer je volledig jezelf bent en je niet meer laat leiden door negatieve emoties. Ja, zelfs niet meer door wat een ander over je zegt of denkt. Omdat je van binnenuit weet, dat je niks zult doen, om jezelf, wie of wat dan ook te schaden. Geen dubbele agenda, geen rotgevoel omdat je weet, dat je niets doet, waar je achteraf spijt van krijgt, omdat je overal van leert. Gewoon jezelf zijn, met alles wat erbij hoort. Geen mens is zonder fouten, wanneer je niet van je fouten leert, kan dit tot problemen leiden. Heb jij van je fouten geleerd en wil jij dit ook met andere mensen delen, om hen ook een stapje in de voor hen juiste richting te kunnen bieden? Een stapje, als een hand die iemand leidt, zonder hem of haar te sturen."
Want sturing heeft er wanneer je de geschiedenis bekijkt, in veel gevallen helaas voor gezorgd dat mensen niet langer zichzelf konden zijn, met ziektes, oorlogen, pijn en heel veel verdriet als gevolg. Natuurlijk zijn er altijd regels nodig om een wereld met zoveel mensen in goede banen te kunnen leiden. Leiden ja! Maar leiden en sturen zijn twee totaal verschillende woorden met zo nu blijkt ook verschillende betekenissen. Want leiden, kun je alleen wanneer je zelf het goede voorbeeld geeft. Wanneer je het algemeen belang voorop stelt en niet uit eigen belang of het belang van wie of wat maar ook. Klinkt best ingewikkeld, toch is dit allerminst het geval. Want eerlijk is eerlijk, zou sturing niet tot alle vormen van crisis hebben geleid? Hebben we ons niet allemaal laten misleiden?
Geld, is een machtsmiddel, waardoor heel veel leed is ontstaan. Leed wat ertoe heeft bijgedragen dat mensen zijn gaan wantrouwen. Alsof het hebben van geld, wat jammer genoeg, in de hedendaagse wereld nog steeds noodzakelijk is om van te kunnen leven, daardoor van levensbelang geworden is. Helaas heeft het hebben van geld er ook voor gezorgd dat veel mensen zich hebben ontdaan van verantwoordelijkheid. Alsof met de komst van geld ook hun gevoel en daarmee zuiver geweten is afgenomen.
Geld is een betaalmiddel, in deze wereld nodig, om iets te kunnen kopen, maar daarnaast nog veel meer, om ervoor te zorgen dat er iets niet gebeurt. Niet gebeurt, alsof geld iets kan voorkomen? Wie heeft dit in hemelsnaam bedacht? Wie heeft de mens zo op een dwaalspoor gezet? Waarom hebben we onszelf zo laten misleiden? Wie of wat heeft ervoor gezorgd, dat de mens geld als het belangrijkste in zijn of haar leven is gaan ervaren? Alsof geld een bijdrage zou kunnen leveren aan geluk, gezondheid en alles wat nodig is om een mens wel te laten zijn. Hoeveel mensen die geld hebben behalen de leeftijd van 100 jaar of ouder?
Hoeveel mensen die gelukkig zijn behalen de leeftijd van 100 jaar of ouder? Hoeveel mensen lijden er op dit moment in deze wereld aan een ziekte, hebben een aandoening of iets wat hen hindert, om de dingen te kunnen doen, die ze graag willen doen? Hoeveel mensen plegen er euthanasie of gaan zelfs over tot zelfdoding omdat hun leven niet levenswaardig meer is? Het laatste deel van deze vraag of eigenlijk beide zijn op dit moment wel heel erg vaak aan de orde of beter gezegd te vaak!
Wanneer ik opnieuw terugkijk naar de afgelopen week, is het nieuws niet veel beter geworden dan de voorgaande weken. Het lijkt er de laatste tijd steeds vaker op, dat mensen niet alleen gestopt zijn met nadenken maar ook totaal niets meer voelen. Het is echt tijd, dat we weer leren om vanuit ons hart te leven. Want dit is de enige echte mogelijkheid om een verandering in de wereld door te voeren. Ervoor te zorgen dat al het leed, pijn en verdriet voor eens en altijd tot het verleden behoort.
Hieronder volgen opnieuw de koppen van de voorpagina van het AD weer, dit keer eveneens over de laatste 6 dagen: zaterdag 8 december: "Scholen aan de bedelstaf"; maandag 10 december: "Weekend van bezinning"; dinsdag 11 december: "ING actiever naar klant"; woensdag 12 december: "Groeiremmer maakt vrouw onvruchtbaar"; donderdag 13 december: "40.000 klachten over Polen en Roemenen"; vrijdag 14 december: "Fatale sprong na pesterijen".
En ook nu de vraag: "Hoe is het mogelijk dat we nog steeds verbaasd zijn wanneer we de krantenberichten bekijken?" Ik vraag me werkelijk af hoe vaak ik deze vraag de komende tijd nog moet herhalen? Nee, ik stel het anders, "Ik vertrouw erop dat dit de laatste keer is dat ik met een dergelijke vraag kom, omdat het NU genoeg is!" Er is te veel leed, te veel pijn en te veel verdriet, waardoor mensen steeds minder goed weten, hoe ze om kunnen gaan met wat werkelijk belangrijk is in het leven. Wat belangrijk is voor hen om te leven. Ik wens iedereen die voor eens en voor altijd af wil van leed, pijn en verdriet, de kans om zichzelf te helen. Want dat is nodig, wanneer je niet meer geplaagd wilt worden, door alle voorgenoemde gevoelens, die leiden tot alle ellende in de wereld. Gevoelens, deels gevoed door de media? Door ouders? Door derden?
De afgelopen dagen heb ik meerdere malen het woord "Respect" gehoord. Respect in het kader van voetbal. “Zonder respect geen voetbal”, de leus die iedere persoon die zich betrokken voelde en zich zichtbaar af wilde keren van het respectloos doodschoppen van een grensrechter bij zich droeg of op verzoek van diverse bekende personen in de media voor zijn of haar raam heeft gehangen. De grensrechter, een persoon die de regels en de wijze waarop een spel gespeeld dient te worden, uitvoerde. Deze regels en het uitvoeren daarvan vormden klaarblijkelijk de aanleiding, tot een verschrikkelijke daad. Een daad waar zowel het slachtoffer als de dader beide slachtoffer van zijn. En heel veel mensen die achterblijven met een gevoel van verontwaardiging, onbegrip, teleurstelling, wellicht ook haat en wrok, waardoor het spel "Recht" genaamd nooit recht zal zijn.
Wanneer kan iemand oordelen over het lot van de ander? In beide gevallen! De personen die overgaan tot een misdaad, maar ook de rechters of personen die iemand vervolgens veroordelen. Straffen leiden vaker tot herhaling van iets, dan dat deze ervoor zorgen dat iemand tot bezinning komt. Een weekend van bezinning ligt al weer lang achter ons, wanneer je met verbazing het allernieuwste incident over het mishandelen van een scheidsrechter op het nieuws hoort. Evenals het verhaal over Tim Ribberink. Tim de jongen die het leven niet meer zag zitten, door alles wat hem overkomen was. Tim de jongen die helaas door alle mensen waarvan hij hield, niet gehoord werd. Kwam dit omdat hij zich nooit geuit heeft? Doordat hij nooit gesproken heeft over de pijn die hij voelde? Waarom koos hij ervoor om deze pijn niet delen? En nu Fleur Bloemen, een meisje van 15, die ook zoveel pijn had, dat ze zelfs na het schrijven van een hulpvraag in de vorm van een gedicht niet gehoord werd.
Wanneer gaat het tot ons doordringen, dat een mensenleven van waarde is. Zelfs vele malen meer waard is dan al het geld in de hele wereld. Pesten strafbaar stellen? Zou dat een optie zijn of kun je beter met mensen praten en vertellen dat het je echt pijn doet? Wat zou er gebeuren wanneer iedereen zich weer eens kwetsbaar opstelt? Daarnaast weer eens tijd voor zijn of haar naaste neemt? Ieder mens dagelijks weer eens een moment van bezinning pakt? Startend met de ouders, voor en nadat de dagelijkse verplichte rituelen worden uitgevoerd. Voor de schoolgaande kinderen startend op school voor de les en na de les, voor werkende mensen voorafgaand aan alles wat er van hem of haar verwacht wordt en nadat alles weer is gedaan. Daarnaast voor alle andere mensen, die zelfstandig wonen, leven en verder geen enkele verplichting meer hebben, door er samen met je naasten dagelijks weer even tijd voor vrij te maken. En wat zouden de mensen kunnen doen, die geen familie vrienden of wie dan ook hebben? Zouden buren of de hulpverlening hier iets in kunnen betekenen? Zou er in iedere straat niet gewoon een community center moeten zijn, waar mensen heen kunnen om te praten, om hun gevoelens te kunnen delen? Is dit realiseerbaar? Ik ben er van overtuigd.
Wanneer je in een straat woont met 30 huizen, zou je iedere dag om toerbeurt weer eens iets voor je naaste kunnen betekenen? Hoe moeilijk is dat? Het gaat om 1 keer per maand, of wanneer je het leuk vindt, er prijs op stelt, kan dit zelfs vaker? Met elkaar eten, er voor elkaar zijn, luisteren naar de ander. Met 100% aandacht, oprechte interesse, een luisterend oor bieden, of wanneer mogelijk de ander helpen? Lijkt dit je niet veel beter dan achteraf brandjes blussen, oordelen en veroordelen? Ik vertrouw erop dat dit kan, ik weet het zeker. Durf jij te helpen?
Ben jij er klaar voor en wil jij ook zonder blokkades leven, zonder gehinderd te worden door allerlei gedachten die door je hoofd spoken en leiden tot pijn en verdriet? Die wanneer het lang genoeg duurt, zullen leiden tot gebreken? Houd deze site dan goed in de gaten. Ik kan wel wat hulp gebruiken. Het enige gebrek wat ik op dit moment nog niet kan verhelpen is geldgebrek. Maar juist nu kan ik zeggen, lieve mensen, daaraan lijdt op dit moment niet alleen de Griekse maar een groot deel van de wereld bevolking. Dit zal pas veranderen wanneer mensen weer bereid zijn om zichzelf te uiten, er voor de ander te zijn, door aandacht te delen. En wellicht zelfs ook een stukje van de dagelijkse lasten te delen? Reageer maar, samen kunnen we meer dan alleen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten