Angst een emotie die net als vele andere emoties voortkomt uit het willen vasthouden aan dat wat je kent, omdat het onbekende leidt tot onzekerheid en veel mensen onzeker maakt. Bijzonder, omdat we als mens nieuwsgierig zijn en het liefst alles willen weten. Toch kiezen "we" er vaak voor, om niet te willen kennen en al zeker niet te willen weten. Handelen, vanuit de automatische piloot, wordt de standaard. Het bekende is, iets wat veel mensen gemakkelijk afgaat, iets waar men keer op keer op terug kan vallen. Zelfs wanneer dit leidt tot het herhalen van iets, waar je als mens, eigenlijk hinder van ondervindt. Hinder, omdat het je belet om die dingen te doen, die je helpen om als mens te groeien. Het besef, dat ze hierdoor niet meer groeien en stilstaan, komt dan ook meestal, wanneer iemand niet meer bezig is.
Maar wanneer komt deze dag en wanneer start deze nu voor jou? De bekende weg, wordt steeds vaker gezien, als gemakkelijk. Het lijkt erop, dat velen niet willen groeien, zou dit ook echt zo zijn? Dat de eerder ingeslagen weg, vele malen gewilder en gemakkelijker is, dan iets nieuws proberen, of in het geval van ziekte(s) bij jezelf te rade gaan waarom iets gebeurt, of je geconfronteerd wordt met ziek zijn, zal iemand alleen maar ontdekken, wanneer deze persoon zich even terugtrekt en stopt met alles wat moet. Ik ben daar het levende voorbeeld van.
Want, ik heb vanaf mijn 14e gewerkt, eerst na schooltijd en op zaterdag. Nadien en toen ik niet meer leerplichtig was, hele dagen, inclusief de zaterdag. Tot het moment waarop ik mijn supermarktbestaan opgaf en als postbode ben gaan werken. Tijdens deze "professie" en ook later toen ik een kantoor/commerciële functie had, ben ik meerdere malen geconfronteerd met leed, pijn en verdriet, waardoor ik echt niets meer kon. Ervoor zorgen, dat ik zo snel mogelijk, weer aan het "normale leven" deel kon nemen, was keer op keer mijn doel en zo ik al heel lang weet en besef ook mijn strijd. Een strijd, omdat ik lichamelijk niet in staat was om weer te starten. Toch overwon ik, keer op keer, op wilskracht, mijn ziekzijn, al dan niet met behulp van een arts. Want werken dat hoorde erbij. Ik had namelijk een afspraak gemaakt, toen we (mijn vriend en ik) gingen samenwonen. Wij (hij en ik) zouden samen de kosten delen en zo een gezamenlijke huishouding voeren.
Dat ik naast mijn "gemaakte afspraken" en dagelijkse verplichtingen, ook nog een heel scala aan andere verantwoordelijkheden op me nam, dat vond ik alleen maar leuk. In mijn beleving, gaf dat me net, het beetje extra spanning wat ik nodig had, om niet in te dutten. Nu kan en wil ik toegeven, dat juist deze spanning ervoor zorgde, dat ik steeds verder van mezelf en ook van dat wat goed voor mij was, af kwam te staan. Ik raakte steeds verder van mijn pad af. Een eigen keuze, of een keuze gemaakt op basis van wat er van mij verwacht werd. Dit laatste, realiseer ik me vandaag meer dan ooit. Vandaag, precies 5 jaar geleden werd ik officieel werkeloos, was ik zonder werk, zonder toekomstverwachting en op een punt beland, waar ik tot die tijd, niet eerder aan zou moeten denken, of mee bezig was geweest.
Mijn leven bestond namelijk uit werken, het doen van de huishouding, boodschappen, helpen van mensen na mijn werk door middel van Reiki, het promoten van gezondheidgerelateerde producten en het voorzitterschap van een bewonersvereniging, (destijds door mij opgericht om een houtrotprobleem in de kozijnen aan te pakken). Al deze taken en daarnaast had ik een heel groot sociaal netwerk. Een netwerk, mede doordat ik uit een grote familie kom, buren en vrienden heb, die ook allemaal de nodige tijd van mij verlangden en ik hen niet wilde teleurstellen. Toen ik door een conflict ineens thuis kwam te zitten, hield mijn leven voor mijn gevoel op. De kracht en de energie om dit conflict, (wat uiteindelijk geleid heeft tot een ontslag) aan te vechten, had ik niet meer. Ja, dat dacht ik. De hulp van een deskundig jurist, die ik via een vriend van ons heb leren kennen, is oprecht mijn redding geweest. Hij gaf me het advies om te schrijven, vergeleek mijn ontslag met een rouwproces en leerde me, door alles van me af te schrijven, dat ik het zo ook los zou kunnen laten. De start van een nieuw leven. Mijn leven wel te verstaan.
Ik kon en mocht ineens mijn eigen dagen indelen, ervoor kiezen om te solliciteren, voor mezelf starten, een opleiding volgen, wat ik maar wilde, alles was mogelijk. Er was zelfs een "achterdeurtje" omdat het afscheid bij mijn laatste werkgever, me een extra zakcentje bood. Een achterdeurtje, zakcentje of vangnetje, waarmee ik het verlies van inkomen kon overbruggen. Een potje waaruit ik zou kunnen putten, op het moment waarop het nodig was. En ja, dit was nodig, omdat ik ineens zonder salaris met een uitkering verder moest. Een uitkering, i.p.v. salaris wat ik "gebruikelijk" zou ontvangen, tot een bepaald moment. Het moment waarop ik weer een betaalde baan vond. Daar was ik op dat moment nog niet mee bezig. Omdat ik niet wist of ik weer in loondienst of voor mezelf wilde starten.
Mijn eerder geschreven boek Leven Leren Herinneren Weten uitgeven, dat werd stap één. En ja hoor, daarnaast werkte ik mijn idealen uit. Een gezondheidscentrum, waarin de reguliere en complementaire zorg samen zou kunnen werken. Samenwerken, ja, dat dacht ik, en was ook mijn intentie. Samenwerken, op mijn manier en naar mijn idealen, wel te verstaan. Dat dit niet zo één, twee, drie geregeld was, bleek al tijdens een etentje bij ons thuis, waar ik alle mensen voor samengebracht had. Iedere deelnemer, was en is op basis van opgedane kennis en vaardigheden, geacht zich te houden aan wat regels. Privacy van de patiënt en medische geheimhouding horen daarbij. Logisch denken velen, want, wanneer alle gegevens van mensen op straat komen te liggen, dan ben je natuurlijk wel heel erg kwetsbaar. Wie wil dit? Ja, wie wil dit? En waarom zou jij of ieder ander dit eigenlijk willen? Ik zal en kan je alvast laten weten dat ik dit wil, er voor mezelf geen enkel probleem mee heb, dat mijn informatie inzichtelijk is en waarom ik dit wil, zal ik je verderop in dit blog laten weten.
Nu eerst naar de koppen van de kranten van de afgelopen dagen en wat extra informatie uit het nieuws van de krant, het AD de Dordtenaar: Vrijdag 26 juli: "Brandwerende meubels voorkomen tien doden; Brandweer: Impregneer banken en matrassen; Zaterdag 27 juli: Aardwarmteproject strop van 21 miljoen; Overheidsgeld verdampt door mislukt plan; Maandag 29 juli: Rita Reys 1924 - 2013; Nederland heeft zijn First Lady of Jazz verloren. Zangeres Rita Reys overleed zaterdagnacht op 88-jarige leeftijd in Breukelen aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ze trad 3 weken geleden nog op in de North Sea Jazz Club in Amsterdam, want opgeven was voor haar nooit een optie. Reys genoot wereldwijd faam vanwege haar timing, swing en frasering en Moslims boos over arrestatie; Oproep tot vrijlating vrouw uit Zoetermeer;
Dinsdag 30 juli: Prostituees hanteren dumpprijs door de crisis; Schaarse klant kan soms al voor 10 euro terecht; Woensdag 31 juli: Nieuw offensief tegen plofkip bij AH en Jumbo; Wakker dier: huidige afspraken zijn wassen neus en Ministers lopen binnen na afscheid; Nederlandse ministers hebben een aanzienlijk lager salaris dan hun buitenlandse collega's, maar veel van hen compenseren dat ruimschoots met goedbetaalde functies wanneer ze de politiek hebben verlaten; en Donderdag 1 augustus: 'Arts schrijft te dure pil voor'; Verzekeraars denken tientallen miljoenen te kunnen besparen".
En geheel buiten de lijn der verwachting, neem ik vandaag ook nog even een stukje van de pagina Economie & Beurs van het AD: "Beurzen blijven grotendeels vlak; Bakkers weer terug naar het ambachtelijk brood; Vernieuwing nodig om teloorgang branche te keren; Facebook hersteld; De koers van het aandeel Facebook is gisteren voor het eerst even gestegen tot boven de 38 dollar; de prijs waarvoor het aandeel in mei 2012 werd geïntroduceerd: IMF: Griekenland heeft meer miljarden nodig; Giekenland heeft in 2014 en 2015 waarschijnlijk 11 miljard euro nodig, bovenop de leningen die het land al van de EU en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) krijgt; Bedrijven willen vaker loonverlaging; Air France Schrapt ruim 2500 banen; Oudere vaak langer dan 2 jaar werkloos en Buitenlandse ondernemer welkom."
En waarom nu speciaal deze koppen, het extra nieuws over Rita Reys en de Economie & Beurspagina? Weet jij dit? Geeft dit jou al een duidelijk beeld van hoe het er in de wereld aan toegaat? De ups en downs waar een mens mee te maken krijgt, lijken vaak minder invloed op ons te hebben dan alles waar geld mee gemoeid is? Toch zorgt de combinatie van het ontbreken van geld samen met de nodige ups en downs er in een mensenleven wel vaak voor dat mensen het bijltje erbij neergooien. Zich niet meer op weten te peppen, uit een dal komen of soms zelfs overgaan tot stupide acties, waar ze helaas maar al te vaak een ander in meetrekken. Stupide acties, wat versta jij hieronder? En waar ligt nu eigenlijk de verantwoordelijkheid voor deze actie? Ligt de actie bij de persoon zelf, bij alle betrokkenen of kunnen we deze actie toch toeschrijven aan het geheel, de maatschappij, dat wat wij er zelf met ons allen van maken?
Rita Reys, een bijzonder mooie vrouw, in alle opzichten. Een vrouw, die in haar leven tot twee keer toe een echtgenoot en geliefde verloor, die tot het laatste moment iets deed wat zij vanuit haar hart wilde doen, haar talent benutten en daarmee velen een plezier deed. Een eerlijke vrouw, wat zij toeschreef aan haar nuchtere Rotterdamse inborst. Daarnaast sprak ze over timing, een onderdeel wat in de muziekwereld net zo goed van belang is als in ieder ander onderdeel van een mensenleven. Timing om het juiste te doen.
.jpg)
Deze foto heb ik geleend, van de persoonlijk Facebooksite 'Rust in je leven' genaamd.
Ik vertrouw erop dat The First Lady of Jazz, Rita Reys, die vredig in de armen van haar dochter gestorven is, nu bij de mensen is, die zij zelf eerder in leven moest laten gaan, moest loslaten en gun haar, na een lang productief leven, te mogen rusten in vrede!
En in het kader van de "Timing", wil ik nu werkelijk starten met Durf te helpen. Een initiatief, om datgene te doen, waar de wereld nu behoefte aan en baat bij heeft. Want, hoe kunnen we er, met alle voorbeelden die ons dagelijks getoond worden en we te zien krijgen, nog langer mee doorgaan? Blijven we ziende blind en gaan we er echt volledig aan voorbij dat verandering nu nodig is? Sluiten we liever onze ogen en gaan we alleen nog maar voor dat wat ons een ogenblik, voor even, plezier bezorgt? Staan we zo ver van onszelf af, dat we niet eens meer zien, dat de wereld steeds verder afglijdt van dat wat het zou moeten zijn? We leven in een ontwikkelde wereld. Een wereld waar het merendeel van de mensen geschoold is, kan lezen en schrijven. Dat dit als vereiste wordt gezien is dan ook begrijpelijk. Wanneer we er dan vervolgens voor zorgen, dat alles in stand gehouden wordt en iedereen tot uit in den treuren gepamperd wordt, i.p.v. werkelijk eigen verantwoordelijkheid te nemen, werken we hard mee, aan het verval van de wereld.
Starten met iedereen eigen verantwoordelijkheid geven, is noodzaak om gezond te blijven. Daarbij hoort ook, het openlijk uitkomen voor alles wat je doet, wat je weet en wie je bent. Want een wereld met anonieme individuen en geheimen, is een wereld, die gedoemd is te mislukken. Dit geldt overigens ook, voor een wereld waarin geld van groter belang is, dan het zorgen voor een stabiele leefomgeving. Want een stabiele leefomgeving, is een omgeving, waarin mensen niet alleen weten dat er een toekomst is, maar daarnaast ook alle inzet tonen om aan deze toekomst te werken. Ook nu mag ik Rita Reys als voorbeeld aanhalen. Want wanneer ieder mens zijn of haar talenten weer gaat benutten, zal het diploma, de opleiding of wat men ook geleerd heeft, ondergeschikt zijn, aan dat wat men van nature heeft. Dat wat God ons als individu gegeven heeft, een eigen identiteit, een eigen wil, om keuzes te maken, die een bijdrage leveren aan ons welzijn, ons aller welbevinden en mogelijk zelfs aan de welstand. Dan zullen buitenproportionele verschillen niet meer aan de orde zijn.
Want zeg nu zelf, hoe is het mogelijk, dat een kind in een land waar geen welvaart is, voor 3 euro per week kan eten, het geld daarvoor niet beschikbaar is, terwijl er mensen zijn die meer dan 1 miljoen op de bank hebben? Het kan nog gekker, jij weet toch ook dat er mensen zijn, die per klus, optreden, wedstrijd of werkjaar meer verdienen dan het bedrag waar alle noodlijdende mensen en kinderen mee gered zouden zijn? Blijven we dit soort "instituten" in stand houden en steunen of kiezen we voor de gulden middenweg?
Het niet meer hebben van een vaste baan kan een gemis zijn, zeker wanneer je er ook financieel op in moet leveren. Maar wat lever je nu eigenlijk in? Kijk daar eens goed naar? Zijn het vaak niet de extra's en de dingen die zoals ze dit noemen "het leven leuker maken"? Dingen als: uit eten gaan; winkelen; op vakantie gaan; niet hoeven letten op de kosten van de boodschappen; het onderhoud van de woning en de nodige gebruiksvoorwerpen? Ja, wanneer je dit zo ziet, dan missen we nog al wat. Er is echter zoveel moois wat je ervoor terugkrijgt. Tijd, energie om aan jouw persoonlijke ontwikkeling te werken, familie en vrienden vaker bezoeken. De zogeheten "Quality time". Natuurlijk is dit voor iedereen verschillend, omdat dit uiteindelijk alleen mogelijk is wanneer de persoon of personen waarmee je samenleeft, dit ook zo ervaren.
Ik ben werkelijk dankbaar dat ik deze kans gekregen heb. Hierdoor leef ik vele malen bewuster, is er meer tijd en aandacht voor mijn naaste en mijn omgeving. Wat de financiën betreft is het best wel eens puzzelen, er is namelijk een volwaardig vast salaris weggevallen. Maar ook hier heeft het bewust leven weer pluspunten opgeleverd. Daarbij heb ik alle tijd, om te kijken, bij welke winkel wat in de aanbieding is, zodat ik daar even langs kan rijden. Ook kan en mag ik me bezighouden met een stukje zingeving, door de dingen te doen die bij mij passen omdat ik er blijkbaar talent voor heb en dit bij nader inzien altijd al wilde. Wat wellicht nog veel belangrijker is, zo ontlast ik mijn vriend, zodat hij, zich kan richten, op dat, wat voor hem belangrijk is en omdat hij zich niet meer bezig hoeft te houden, met het huishouden en alle beslommeringen die dit met zich meebrengt.
In het begin ben ik me volledig gaan richten op een tweetal nieuwe studies. Dit werd boekhouden en NLP. Het eerste was duidelijk niets voor mij en bij de tweede studie mag ik me zelfstandig coach noemen. Dat sommige dingen voorbestemd zijn heb ik ervaren. Want wanneer je uitgaat van zingeving, is het nodig om je eigen pad te volgen. Het leven te nemen zoals het komt, een eigen planning is goed, moet wel bij je passen, wanneer dit niet zo is dan zorgt het leven ervoor dat je als mens de nodige hindernissen zult moeten overbruggen. Dat het geen plek in dienstverband meer zou worden en ik moest gaan voor de vrijheid en zelfstandig iets opbouwen, werd al snel duidelijk. Zelfstandig als coach en trainer maar ook samen met iedereen die bereid is om een bijdrage te leveren aan de Stichting die het Algemeen belang dient.
Wanneer de Stichting een feit is, zal heel duidelijk zijn dat iedereen door het leveren van zijn of haar bijdrage, verantwoordelijkheid toont, waardoor de ommekeer plaatsvindt. Tot die tijd, leer ik iedere dag. Door dagelijks te schrijven wat er vanuit mijn hart binnenkomt, het coachen en begeleiden van mensen. Ja, ik mag mensen helpen, leer hierdoor zelf ook iedere dag opnieuw. Daarnaast is er voldoende tijd voor onderzoek, volgt er inzicht en gelukkig heb ik de tijd om te kijken of de oplossing voor handen is. Wanneer dit niet zo is, hoe deze bereikt kan worden en hoe ik dit kan verwoorden, kortom wat ik er vanaf de zijlijn voor kan en mag betekenen, om dit te realiseren. Ik ben al een heel eind op weg en kan alle hulp, naast de Goddelijk hulp die ook ik dagelijks ontvang, heel goed gebruiken.
Ben jij bereid om te helpen? Wil jij er voor jezelf, jouw geliefden, familie en vrienden zijn? Durf jij te helpen? Reageer dan op dit blog per email of meld je aan op www.durftehelpen.blogspot.com
Het niet meer hebben van een vaste baan kan een gemis zijn, zeker wanneer je er ook financieel op in moet leveren. Maar wat lever je nu eigenlijk in? Kijk daar eens goed naar? Zijn het vaak niet de extra's en de dingen die zoals ze dit noemen "het leven leuker maken"? Dingen als: uit eten gaan; winkelen; op vakantie gaan; niet hoeven letten op de kosten van de boodschappen; het onderhoud van de woning en de nodige gebruiksvoorwerpen? Ja, wanneer je dit zo ziet, dan missen we nog al wat. Er is echter zoveel moois wat je ervoor terugkrijgt. Tijd, energie om aan jouw persoonlijke ontwikkeling te werken, familie en vrienden vaker bezoeken. De zogeheten "Quality time". Natuurlijk is dit voor iedereen verschillend, omdat dit uiteindelijk alleen mogelijk is wanneer de persoon of personen waarmee je samenleeft, dit ook zo ervaren.
Ik ben werkelijk dankbaar dat ik deze kans gekregen heb. Hierdoor leef ik vele malen bewuster, is er meer tijd en aandacht voor mijn naaste en mijn omgeving. Wat de financiën betreft is het best wel eens puzzelen, er is namelijk een volwaardig vast salaris weggevallen. Maar ook hier heeft het bewust leven weer pluspunten opgeleverd. Daarbij heb ik alle tijd, om te kijken, bij welke winkel wat in de aanbieding is, zodat ik daar even langs kan rijden. Ook kan en mag ik me bezighouden met een stukje zingeving, door de dingen te doen die bij mij passen omdat ik er blijkbaar talent voor heb en dit bij nader inzien altijd al wilde. Wat wellicht nog veel belangrijker is, zo ontlast ik mijn vriend, zodat hij, zich kan richten, op dat, wat voor hem belangrijk is en omdat hij zich niet meer bezig hoeft te houden, met het huishouden en alle beslommeringen die dit met zich meebrengt.
In het begin ben ik me volledig gaan richten op een tweetal nieuwe studies. Dit werd boekhouden en NLP. Het eerste was duidelijk niets voor mij en bij de tweede studie mag ik me zelfstandig coach noemen. Dat sommige dingen voorbestemd zijn heb ik ervaren. Want wanneer je uitgaat van zingeving, is het nodig om je eigen pad te volgen. Het leven te nemen zoals het komt, een eigen planning is goed, moet wel bij je passen, wanneer dit niet zo is dan zorgt het leven ervoor dat je als mens de nodige hindernissen zult moeten overbruggen. Dat het geen plek in dienstverband meer zou worden en ik moest gaan voor de vrijheid en zelfstandig iets opbouwen, werd al snel duidelijk. Zelfstandig als coach en trainer maar ook samen met iedereen die bereid is om een bijdrage te leveren aan de Stichting die het Algemeen belang dient.
Wanneer de Stichting een feit is, zal heel duidelijk zijn dat iedereen door het leveren van zijn of haar bijdrage, verantwoordelijkheid toont, waardoor de ommekeer plaatsvindt. Tot die tijd, leer ik iedere dag. Door dagelijks te schrijven wat er vanuit mijn hart binnenkomt, het coachen en begeleiden van mensen. Ja, ik mag mensen helpen, leer hierdoor zelf ook iedere dag opnieuw. Daarnaast is er voldoende tijd voor onderzoek, volgt er inzicht en gelukkig heb ik de tijd om te kijken of de oplossing voor handen is. Wanneer dit niet zo is, hoe deze bereikt kan worden en hoe ik dit kan verwoorden, kortom wat ik er vanaf de zijlijn voor kan en mag betekenen, om dit te realiseren. Ik ben al een heel eind op weg en kan alle hulp, naast de Goddelijk hulp die ook ik dagelijks ontvang, heel goed gebruiken.
Ben jij bereid om te helpen? Wil jij er voor jezelf, jouw geliefden, familie en vrienden zijn? Durf jij te helpen? Reageer dan op dit blog per email of meld je aan op www.durftehelpen.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten