Waarom is het bewaren van de vrede zo lastig?

"Weer kinderen gedood door Israëlische aanval"

En waarom dit nu eigenlijk weer gebeurt nadat er vier jaar geleden een soort van staakt het vuren is afgekondigd, kan nog niemand met zekerheid zeggen. Is het uit angst, vanwege het feit dat er wapens aangeleverd zijn? Is het  een soort van je afzetten en je kracht laten gelden omdat er van de andere zijde nog steeds aanslagen worden gepleegd of is het nog steeds een  overblijfsel van een ruzie die ooit heel lang geleden begonnen is. Te maken had met onderdrukking en het creëren van een strijd tussen mensen die zich meer of juist minderwaardig voelen? Het eerlijk verdelen van grond in het land waar beide groepen al sinds jaar en dag hun grondvesten hebben gelegd? Lees de onderstaande link voor de details.
http://www.nu.nl/buitenland/2961417/weer-kinderen-gedood-israelische-aanval.html

Maar wat de reden voor het opheffen van het staakt het vuren ook is, het is belangrijk dat de mensen weer met elkaar in gesprek raken. Want iedereen ziet toch dat het doelloos en zonder enige reden plegen van aanslagen op gewone burgers, niemand helpt en zeker geen oplossing biedt voor het conflict wat onderhuids al jaren speelt. En nu de paus zich ook heeft uitgesproken over het nog niet vergaan van de wereld op 21 december 2012, is het van het grootste belang dat er naar een oplossing wordt gezocht voor alle problemen die overal in de wereld gelden. Want wanneer de wereld niet vergaat, zullen we het met elkaar nog vele jaren vol moeten houden. Wat kun je dan beter doen dan bevriend zijn en vergeving vragen voor alles wat er in het verleden fout is gegaan. Te hebben geleerd van alle fouten die er in het verleden gemaakt zijn en dit ook te erkennen. En daarnaast vergeving vragen voor het onrechtvaardig en of ondoordacht vanuit negatieve emoties handelen. Weer gaan voor een echte samenleving.
http://www.nu.nl/buitenland/2961472/wereld-vergaat-niet-21-12-12.html

Maar waardoor ontstaan negatieve emoties nu eigenlijk echt? Zou onrecht de aanleiding voor dit alles kunnen zijn? Wanneer iemand vindt dat hij of zij onrechtvaardig behandeld wordt, niet gewaardeerd wordt of zelfs heel erg ondergewaardeerd, kan dit leiden tot verzet. Dit kan op diverse vlakken, start echter vaak al in de kindertijd. Op het moment waarin een kind heel hard bezig is om zijn of haar plaats in het gezin of in de wereld op te eisen. Wanneer dit gevoel van thuis uit versterkt wordt, kan het zich heel diep gaan wortelen. Het koste wat kost behalen van je recht, "gerechtigheid", is dan vaak de drijfveer. Dit zorgt ervoor dat heel veel mensen letterlijk denken dat alles geoorloofd is. Niets is natuurlijk minder waar.

Wanneer je mijn vorige blog gelezen hebt heb je ook de 10 geboden gelezen. De 10 geboden zijn echter ook per geloof uitgeschreven. Wanneer je weet dat de Joodse bijbel op nr. 6 heeft staan Gij zult niet doden, dit ook bij de Orthodoxe Joden geldt, evenals bij de Protestanten en de Christenen en dit bij de Rooms Katholieke kerk zelfs op 5 staat, dan is het zeker van belang om je hieraan te houden. Maar hoe realiseer je dit in een wereld waarin de verschillen steeds maar groter lijken te worden. Er een sterk gevoel is van onderdrukking of juist het tegenovergestelde ervan uitverkoren of onschendbaar te zijn? Zou iedereen niet gewoon dezelfde rechten en plichten moeten hebben? Dezelfde leefregels en voorwaarden? Eigen verantwoordelijkheid?

Dat niet iedereen deze verantwoordelijkheid aankan hebben we de afgelopen jaren meerdere malen in de media kunnen vernemen. Dat er altijd wel een oordeel of mening volgt over de wijze waarop iemand handelt, denkt of doet, versterkt de gebeurtenis ook nog eens. Want hoeveel mensen zijn er niet die de laatste paar jaren hun boekje te buiten gegaan? Dan heb ik het nog niet eens over de zichtbare strafbare feiten maar mensen die willens en wetens jarenlang dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen. Door acties die ervoor kunnen zorgen dat er heel veel pijn en verdriet veroorzaakt wordt. Pijn en verdriet, traumatische ervaringen die nooit plaats zouden hoeven vinden wanneer de veroorzaker oprecht zijn gevoelens uit had kunnen spreken of er een luisterend oor voor hem of haar was geweest. Oprechte aandacht, waardoor iemand zich kan uiten, waardoor begrip of medeleven volgt. Door iemand de kans te bieden om over zijn/haar gevoelens te spreken.

Wat zou het toch mooi zijn wanneer we deze voorwaarde als eerste basisregel voor de opvoeding door gaan voeren die voor iedereen geldt vanaf het moment waarop een mens kan communiceren. De belangrijkste regel in de opvoeding? Zou iedere ouder zich hier niet dagelijks aan moeten committeren? Oprechte aandacht, waardoor een kind de kans krijgt om zijn/haar emoties te uiten. Dat dit alleen mogelijk is wanneer de ouder zelf het voorbeeld geeft, zul je begrijpen. En deze regel doorvoeren op school? Hoe organiseer je dit? Hoe weet je zeker dat een leerkracht zelf niet meer rondloopt met onverwerkte of onuitgesproken emoties? Dit zou toch standaard in de sollicitatieprocedure moeten worden opgenomen? Zeker wanneer iemand de verantwoordelijkheid draagt voor de kinderen van de ander.

In zekere zin doen we dit allemaal, zelfs wanneer je geen ouder bent, geen kinderen hebt, of geen familie waar je naar om hoeft te kijken. Hoeveel mensen weten er nog wat er bij hun buurman of buurvrouw leeft. Is het ieder huisje heeft zijn kruisje, net als het privé en zakelijk gescheiden houden niet gewoon een onbezonnen regel? Wanneer emoties niet uitgesproken worden of er geen communicatie meer is, gaan dingen hun eigen leven leiden. Zou dit wellicht de reden zijn van het niet meer open staan voor de verhalen van andere mensen? De meeste mensen hebben hun oordeel over de ander al klaar voor ze er ooit maar kennis mee gemaakt hebben of mee gesproken hebben. Op basis van uiterlijk vertoon wordt vaak al een mening gevormd. Maar hoe kan dit nu, wanneer je geen moeite doet om de persoon te leren kennen? Wanneer je er standaard vanuit gaat dat iets is zoals het is.

Wil jij jouw verhaal delen? De ander kennis laten maken met jou, jij als persoon, iemand met een verleden, emoties, positief en minder positief of zelfs ronduit negatief en verdrietig? En ben jij bereid dit met de ander te delen? Durf jij te helpen en daardoor weer volledig jezelf te zijn? Reageer dan op deze mail.