'Opnieuw vloeien tranen' & 'Stop het pietendebat, laat de kinderen feestvieren' & 'Kinderen hadden het nog nooit zó slecht als in 2014'
Na een pauze van een aantal weken, alle ophef over het wel of niet vallen van het kabinet en alles wat zo "belangrijk lijkt", wil ik toch nog even terugkomen op het nieuws van een aantal weken geleden en wel de twee koppen van AD de Dordtenaar van dinsdag 11 en woensdag 12 november 2014 en een kop van dinsdag 9 december. Waarom ik juist deze drie koppen mag noemen, zal in dit blog naar voren komen. In welke verhouding de koppen staan tot de kop van dit blog, zal ieder mens begrijpen. Ieder mens, die de tijd neemt, om even alles los te laten en volledig vanuit het hart te reageren.
Vanuit het hart te reageren! Ja, hoeveel mensen kunnen dit nog? Hoeveel mensen zijn er nog in staat om vanuit het hart te reageren? Hoeveel mensen kunnen zich nog verplaatsen in de ander, zonder daarbij alleen aan zichzelf te denken? Hoeveel mensen vergeten zichzelf totaal, op het moment waarop zij een keuze maken, die eigenlijk totaal nergens toe leidt?
Nergens toe leidt, omdat alle geschiedenisboeken en alles wat er in de afgelopen jaren, decennia en eeuwen is gebeurd en voorbeeld is geweest, niet wordt gezien. Niet gezien, niet gehoord of uiteindelijk wordt opgemerkt. En natuurlijk zijn er mensen die hier geen invloed op uit kunnen oefenen, omdat zij visueel of auditief beperkt zijn. Dat ik daarbij niet spreek over de mensen die de zaken van Hans Anders, Specsavers, Pearle, Groeneveld, Schoonenberg of iedere andere zelfstandig opererende Opticien of hoorspecialist bezoeken, maar over ieder mens, ongeacht zijn visuele of auditieve afwijking, zul je na het lezen van dit blog begrijpen. Niet gezien wordt en daarbij ook niet wordt herkend Dit zelfde geldt overigens voor alle hoorspecialisten, waar ik overigens niet de namen van noem.
Slechtziend en slechthorend, of zelfs blind of doof of beide? Ja, dat is de vraag? Dat is de vraag waar waarschijnlijk net zo min een antwoord op volgt als op de vraag: "Wat als?" De vraag van Premier Mark Rutte, tijdens de Nationale Herdenking van de Slachtoffers MH17.
Deze dag, maandag 10 november werd op en zeer waardige wijze afgesloten bij Humberto Tan http://www.rtlxl.nl/#!/rtl-late-night-301978/7d415636-8891-3079-9fe3-975a9a8a4efb De twee mensen die als nabestaanden in de uitzending waren, maar ook de persoon die de bergingsmissie daar geleid heeft, hebben zo duidelijk laten zien, dat ieder mens op geheel eigen wijze omgaat met de verwerking van verlies, de verwerking van verdriet en daarbij uiteraard ook met het gemis van de mensen die hen zo dierbaar zijn. Dat hier ook de betrokkenheid van de mensen in Oekraïne werd besproken, het feit dat er zoveel mensen waren die zich schaamden dat dit in hun land is gebeurd, dat een dergelijk iets in hun land kon gebeuren, hebben zij keer op keer laten weten. Daarbij hebben zij ook aan de hulpverleners, de mensen van de instanties die de berging begeleiden, meerdere malen hun medeleven betuigd, terwijl zij zelf zwaar getraumatiseerd waren.
Ja, inderdaad, doordat zij zelf zwaar getraumatiseerd waren. Maar hoeveel mensen zijn er getraumatiseerd? Hoeveel mensen zijn er op dit moment zo getraumatiseerd, dat het dagelijks leven een strijd op zich vormt? Een strijd, die zij nooit zullen winnen, wanneer zij er niet zelf voor de volle honderd procent mee aan de slag gaan! Voor de volle honderd procent, met alle tijd, aandacht die mogelijk is. Met alle tijd, aandacht die nodig is. Nodig, om het leven weer te leven zoals dit bedoeld is. Nodig, om het leven te leven waar je als mens voor gekozen hebt, voordat je dit leven aanging. Voor je met de volle honderd procent besloot om dit leven aan te gaan en de stap hebt gezet om dit leven te gaan leven. Omdat dit leven je zou brengen waar je zou mogen zijn. Waar je zou mogen komen, omdat dit leven ervoor zou zorgen dat je weer van waarde bent.
Weer van waarde bent, weer van waarde kunt zijn. En natuurlijk vraagt bijna ieder mens zich weleens af of hetgeen hij of zij doet, nu werkelijk iets is waar je gelukkig van wordt. Natuurlijk vraagt ieder mens zichzelf weleens af, waar hij of zij gelukkig van wordt. Dat je dit alleen weet en er ook naar zult gaan leven op het moment waarop je jezelf dit iedere dag vraagt, is iets wat bij velen ongeloofwaardig overkomt. Want, wie wil zich bezighouden met deze vragen? Wie wil zich überhaupt bezighouden met vragen, waar eigenlijk nog nooit iemand mee bezig is geweest? Of vergis ik me daarin en weet jij uit eigen ervaring ook dat dit echt zo is? Dat geeft aan dat je jouw leven op de meest ultieme manier wilt leven en er alles uit wilt halen wat erin zit! Of vergis ik me hierin opnieuw?
Natuurlijk kun je afgaan op wat de ander je vertelt, wat de ander je zegt, dat is een mogelijkheid Wat daarbij dan wel handig is om te weten, dat de ander nooit voor jou een beslissing kan nemen. De beslissing, om dit ook daadwerkelijk te doen. Want niet de ander of jij voor de ander kunt beslissen waar jij, of de ander gelukkig van wordt. Ieder mens zal dit voor zichzelf mogen beslissen. Ieder mens die bewust bereid is, om te beslissen hoe hij of zij, het leven wil leiden. Het leven, waar hij of zij gelukkig van wordt. Het leven waar hij of zij gelukkig van wordt en door het leven te leven, gelukkig door is. Want gelukkig zijn, heeft alles te maken met het leiden van je leven zoals jij dit graag wilt en het behoort te zijn. Behoort te zijn, omdat je hier voor je eraan begonnen bent zelf bewust voor gekozen hebt. Hoe bewust je nu nog bent en hoe bewust jij nu je leven leeft, dat is aan jou, aan niemand dan jijzelf.
Hoe en op welke manier je dit wilt doen, mag je helemaal zelf bepalen. Ja, bijna, of kan ik toch beter zeggen helemaal? Natuurlijk mag je dit helemaal zelf bepalen, mits je de dingen doet die bij je horen en bij je passen, die jou ten goede komen en die ervoor zorgen, dat je jezelf kunt ontwikkelen. Doordat je de dingen doet, die ervoor zorgen, dat je groeit. Kunt groeien en een dusdanige bijdrage leveren, dat het jou helpt, om weer van waarde te zijn. Waardoor je ook echt van waarde bent. En waarom dit zo is, dat mag ieder mens zelf ontdekken. Ieder mens, die gelukkig wil zijn, ieder mens, die zijn of haar leven op de meest volwaardige manier wil en gaat leven. Want dat dit iets is, wat ieder mens gegund is en wat ieder mens mag ervaren is daarbij standaard inbegrepen.
Maar hoe kan iets standaard inbegrepen zijn, wanneer je in de wereld zoveel mensen ziet die niet of nog niet gelukkig zijn? Hoe kan iets standaard inbegrepen zijn, wanneer je ziet, dat er nog mensen zijn die lijden? Die werkelijk op de meest vreselijke manier lijden, dat het leven voor hen iedere dag een strijd is? Waardoor het leven, iedere dag een strijd vormt? Waardoor zij 's-avonds zo moe van het strijden zijn, op bed vallen en dan vervolgens de slaap niet kunnen vatten? Het leven een dusdanige strijd vormt en is, omdat zij dit op deze wijze ervaren? Omdat zij niet of nauwelijks nog de lichtpuntjes in het leven zien en ervaren? Doordat zij zo getraumatiseerd zijn, dat er eigenlijk geen enkele dag meer is waarop zij het leven willen leven? Doordat zij zo getraumatiseerd zijn, dat ze eigenlijk liever vandaag dan morgen de bekende pijp aan Maarten geven? Omdat ze het zat zijn, ze het gemis van een persoon of wat maar ook toe wijzen aan het ontbreken van geluk? Het geluk wat zij nodig hebben om te kunnen leven, het geluk wat zij nodig hebben om iedere dag tot een goed einde te brengen, waarna ze in volle tevredenheid kunnen gaan slapen?
De vraag is en blijft dan natuurlijk, zou het echt zo zijn? Wat als, ieder mens alles weer had, inclusief de dierbaren om hen heen die hen ontvallen zijn, zou het leven dan weer mooi en goed zijn, zou het leven dan ineens wel weer de lichtpuntjes hebben die zij zoeken in het leven? Ik doe hierover geen uitspraak, omdat ik daarmee mijn boekje te buiten ga. Het daarbij ook niet aan mij is om hier een oordeel of mening over te geven. De vraag is namelijk niet aan mij. Want in mijn beleving, staat het gelukkig zijn los van met wie je bent of wat je hebt. Dat neemt niet weg dat ik ontzaglijk blij ben met iedereen waarmee ik samenleef, woon en ben.
Bezit is echter vergankelijk en mensen, dieren en alles wat leeft bezit ik niet, ik mag genieten van iedere dag waarop deze in mijn leven zijn. Juist daarom is gelukkig zijn, bij mij gekoppeld, aan dat wat ik in het hier en nu doe, kan en mag doen, samen met alle herinneringen die ik heb. De herinnering aan de mensen en dieren waar ik van houd, de mensen en dieren waar ik mooie, leuke en gezellige momenten mee heb gedeeld, plus de tijd die ik daarvoor heb gehad. De tijd en de mogelijkheid om dit te kunnen ervaren. Ik ben hier ook heel dankbaar voor. Deze herinneringen zijn zo kostbaar en dierbaar, dat deze niet in geld of enige andere waarde zijn uit te drukken. Daarbij zijn ze door niemand van mij af te nemen. Niets of niemand kan alle mooie, leuke, gezellige, maar ook mindere ervaringen van mij afnemen. Dat is van mij en mag ik mijn hele leven met me meedragen. Ik kies daar ook voor, iedere dag opnieuw.
Een deel van het gedicht 'Waarom' van Paul Marckelbach, een van de nabestaanden tijdens de herdenkingsdienst: "Ik zou zo graag willen dat het anders was, en dan schud ik weer nee, voel ik me eenzaam en is het koud. De wind waait op mijn eiland, daar waar ik voel en ben zonder jullie. Waarom?"
De pijn van het gemis is voor velen voelbaar, voor velen die zich net als Paul alleen en op hun eiland wanen. Die zich alleen voelen, doordat de mensen waarvan zij houden, of zoals velen zeggen hielden, niet meer bij hen zijn in leven. Niet meer bij hen zijn, omdat ze hen niet meer kunnen knuffelen, vasthouden en kroelen. Ja, dat kan niet meer, nu niet meer. Door de herinnering aan deze momenten, de momenten waarop dat nog wel kon, steeds voor de geest te halen, blijft het gemis. Door je het gevoel te herinneren, wat het met je deed toen je al die dingen nog met ze kon doen, verhelp je het gemis. Want deze gevoelens staan, net als de beelden bij velen zo in het geheugen, zitten in ieders hart zo opgeslagen, dat zij dit toch nooit meer zullen vergeten. En een blij, warm en liefdevol gevoel wat je ooit ervaren hebt, zal zeker ook in het geheugen van het hart staan. Het mooie daarvan is, dat jij maar ook ieder ander hier voor eeuwig op kan teren.
De vraag die je jezelf kunt stellen, is natuurlijk: Wat is eeuwig? En de vervolgvraag: Hoeveel tijd is een eeuwigheid? Gelukkig is dit niet van belang, gelukkig is het overbodig dat een rekenkundige zich hierover gaat buigen, omdat er een verandering gaande is, een verandering, die niemand kan tegengaan. Hoe hard de persoon of personen dit ook proberen. De verandering is ingezet, waardoor eeuwig nu is, en nu is eeuwig. Ik vertrouw erop dat ieder mens, die gelukkig is, dit weer gaat ervaren. Ieder mens die gelukkig is of er vanaf dit moment voor kiest om weer gelukkig te zijn. Omdat het mag, omdat het kan en omdat het mogelijk is, wanneer je hier met alles wat je bent weer volledig voor kiest en gaat.
Na een pauze van een aantal weken, alle ophef over het wel of niet vallen van het kabinet en alles wat zo "belangrijk lijkt", wil ik toch nog even terugkomen op het nieuws van een aantal weken geleden en wel de twee koppen van AD de Dordtenaar van dinsdag 11 en woensdag 12 november 2014 en een kop van dinsdag 9 december. Waarom ik juist deze drie koppen mag noemen, zal in dit blog naar voren komen. In welke verhouding de koppen staan tot de kop van dit blog, zal ieder mens begrijpen. Ieder mens, die de tijd neemt, om even alles los te laten en volledig vanuit het hart te reageren.
Vanuit het hart te reageren! Ja, hoeveel mensen kunnen dit nog? Hoeveel mensen zijn er nog in staat om vanuit het hart te reageren? Hoeveel mensen kunnen zich nog verplaatsen in de ander, zonder daarbij alleen aan zichzelf te denken? Hoeveel mensen vergeten zichzelf totaal, op het moment waarop zij een keuze maken, die eigenlijk totaal nergens toe leidt?
Nergens toe leidt, omdat alle geschiedenisboeken en alles wat er in de afgelopen jaren, decennia en eeuwen is gebeurd en voorbeeld is geweest, niet wordt gezien. Niet gezien, niet gehoord of uiteindelijk wordt opgemerkt. En natuurlijk zijn er mensen die hier geen invloed op uit kunnen oefenen, omdat zij visueel of auditief beperkt zijn. Dat ik daarbij niet spreek over de mensen die de zaken van Hans Anders, Specsavers, Pearle, Groeneveld, Schoonenberg of iedere andere zelfstandig opererende Opticien of hoorspecialist bezoeken, maar over ieder mens, ongeacht zijn visuele of auditieve afwijking, zul je na het lezen van dit blog begrijpen. Niet gezien wordt en daarbij ook niet wordt herkend Dit zelfde geldt overigens voor alle hoorspecialisten, waar ik overigens niet de namen van noem.
Slechtziend en slechthorend, of zelfs blind of doof of beide? Ja, dat is de vraag? Dat is de vraag waar waarschijnlijk net zo min een antwoord op volgt als op de vraag: "Wat als?" De vraag van Premier Mark Rutte, tijdens de Nationale Herdenking van de Slachtoffers MH17.
Deze dag, maandag 10 november werd op en zeer waardige wijze afgesloten bij Humberto Tan http://www.rtlxl.nl/#!/rtl-late-night-301978/7d415636-8891-3079-9fe3-975a9a8a4efb De twee mensen die als nabestaanden in de uitzending waren, maar ook de persoon die de bergingsmissie daar geleid heeft, hebben zo duidelijk laten zien, dat ieder mens op geheel eigen wijze omgaat met de verwerking van verlies, de verwerking van verdriet en daarbij uiteraard ook met het gemis van de mensen die hen zo dierbaar zijn. Dat hier ook de betrokkenheid van de mensen in Oekraïne werd besproken, het feit dat er zoveel mensen waren die zich schaamden dat dit in hun land is gebeurd, dat een dergelijk iets in hun land kon gebeuren, hebben zij keer op keer laten weten. Daarbij hebben zij ook aan de hulpverleners, de mensen van de instanties die de berging begeleiden, meerdere malen hun medeleven betuigd, terwijl zij zelf zwaar getraumatiseerd waren.
Ja, inderdaad, doordat zij zelf zwaar getraumatiseerd waren. Maar hoeveel mensen zijn er getraumatiseerd? Hoeveel mensen zijn er op dit moment zo getraumatiseerd, dat het dagelijks leven een strijd op zich vormt? Een strijd, die zij nooit zullen winnen, wanneer zij er niet zelf voor de volle honderd procent mee aan de slag gaan! Voor de volle honderd procent, met alle tijd, aandacht die mogelijk is. Met alle tijd, aandacht die nodig is. Nodig, om het leven weer te leven zoals dit bedoeld is. Nodig, om het leven te leven waar je als mens voor gekozen hebt, voordat je dit leven aanging. Voor je met de volle honderd procent besloot om dit leven aan te gaan en de stap hebt gezet om dit leven te gaan leven. Omdat dit leven je zou brengen waar je zou mogen zijn. Waar je zou mogen komen, omdat dit leven ervoor zou zorgen dat je weer van waarde bent.
Weer van waarde bent, weer van waarde kunt zijn. En natuurlijk vraagt bijna ieder mens zich weleens af of hetgeen hij of zij doet, nu werkelijk iets is waar je gelukkig van wordt. Natuurlijk vraagt ieder mens zichzelf weleens af, waar hij of zij gelukkig van wordt. Dat je dit alleen weet en er ook naar zult gaan leven op het moment waarop je jezelf dit iedere dag vraagt, is iets wat bij velen ongeloofwaardig overkomt. Want, wie wil zich bezighouden met deze vragen? Wie wil zich überhaupt bezighouden met vragen, waar eigenlijk nog nooit iemand mee bezig is geweest? Of vergis ik me daarin en weet jij uit eigen ervaring ook dat dit echt zo is? Dat geeft aan dat je jouw leven op de meest ultieme manier wilt leven en er alles uit wilt halen wat erin zit! Of vergis ik me hierin opnieuw?
Natuurlijk kun je afgaan op wat de ander je vertelt, wat de ander je zegt, dat is een mogelijkheid Wat daarbij dan wel handig is om te weten, dat de ander nooit voor jou een beslissing kan nemen. De beslissing, om dit ook daadwerkelijk te doen. Want niet de ander of jij voor de ander kunt beslissen waar jij, of de ander gelukkig van wordt. Ieder mens zal dit voor zichzelf mogen beslissen. Ieder mens die bewust bereid is, om te beslissen hoe hij of zij, het leven wil leiden. Het leven, waar hij of zij gelukkig van wordt. Het leven waar hij of zij gelukkig van wordt en door het leven te leven, gelukkig door is. Want gelukkig zijn, heeft alles te maken met het leiden van je leven zoals jij dit graag wilt en het behoort te zijn. Behoort te zijn, omdat je hier voor je eraan begonnen bent zelf bewust voor gekozen hebt. Hoe bewust je nu nog bent en hoe bewust jij nu je leven leeft, dat is aan jou, aan niemand dan jijzelf.
Hoe en op welke manier je dit wilt doen, mag je helemaal zelf bepalen. Ja, bijna, of kan ik toch beter zeggen helemaal? Natuurlijk mag je dit helemaal zelf bepalen, mits je de dingen doet die bij je horen en bij je passen, die jou ten goede komen en die ervoor zorgen, dat je jezelf kunt ontwikkelen. Doordat je de dingen doet, die ervoor zorgen, dat je groeit. Kunt groeien en een dusdanige bijdrage leveren, dat het jou helpt, om weer van waarde te zijn. Waardoor je ook echt van waarde bent. En waarom dit zo is, dat mag ieder mens zelf ontdekken. Ieder mens, die gelukkig wil zijn, ieder mens, die zijn of haar leven op de meest volwaardige manier wil en gaat leven. Want dat dit iets is, wat ieder mens gegund is en wat ieder mens mag ervaren is daarbij standaard inbegrepen.
Maar hoe kan iets standaard inbegrepen zijn, wanneer je in de wereld zoveel mensen ziet die niet of nog niet gelukkig zijn? Hoe kan iets standaard inbegrepen zijn, wanneer je ziet, dat er nog mensen zijn die lijden? Die werkelijk op de meest vreselijke manier lijden, dat het leven voor hen iedere dag een strijd is? Waardoor het leven, iedere dag een strijd vormt? Waardoor zij 's-avonds zo moe van het strijden zijn, op bed vallen en dan vervolgens de slaap niet kunnen vatten? Het leven een dusdanige strijd vormt en is, omdat zij dit op deze wijze ervaren? Omdat zij niet of nauwelijks nog de lichtpuntjes in het leven zien en ervaren? Doordat zij zo getraumatiseerd zijn, dat er eigenlijk geen enkele dag meer is waarop zij het leven willen leven? Doordat zij zo getraumatiseerd zijn, dat ze eigenlijk liever vandaag dan morgen de bekende pijp aan Maarten geven? Omdat ze het zat zijn, ze het gemis van een persoon of wat maar ook toe wijzen aan het ontbreken van geluk? Het geluk wat zij nodig hebben om te kunnen leven, het geluk wat zij nodig hebben om iedere dag tot een goed einde te brengen, waarna ze in volle tevredenheid kunnen gaan slapen?
De vraag is en blijft dan natuurlijk, zou het echt zo zijn? Wat als, ieder mens alles weer had, inclusief de dierbaren om hen heen die hen ontvallen zijn, zou het leven dan weer mooi en goed zijn, zou het leven dan ineens wel weer de lichtpuntjes hebben die zij zoeken in het leven? Ik doe hierover geen uitspraak, omdat ik daarmee mijn boekje te buiten ga. Het daarbij ook niet aan mij is om hier een oordeel of mening over te geven. De vraag is namelijk niet aan mij. Want in mijn beleving, staat het gelukkig zijn los van met wie je bent of wat je hebt. Dat neemt niet weg dat ik ontzaglijk blij ben met iedereen waarmee ik samenleef, woon en ben.
Bezit is echter vergankelijk en mensen, dieren en alles wat leeft bezit ik niet, ik mag genieten van iedere dag waarop deze in mijn leven zijn. Juist daarom is gelukkig zijn, bij mij gekoppeld, aan dat wat ik in het hier en nu doe, kan en mag doen, samen met alle herinneringen die ik heb. De herinnering aan de mensen en dieren waar ik van houd, de mensen en dieren waar ik mooie, leuke en gezellige momenten mee heb gedeeld, plus de tijd die ik daarvoor heb gehad. De tijd en de mogelijkheid om dit te kunnen ervaren. Ik ben hier ook heel dankbaar voor. Deze herinneringen zijn zo kostbaar en dierbaar, dat deze niet in geld of enige andere waarde zijn uit te drukken. Daarbij zijn ze door niemand van mij af te nemen. Niets of niemand kan alle mooie, leuke, gezellige, maar ook mindere ervaringen van mij afnemen. Dat is van mij en mag ik mijn hele leven met me meedragen. Ik kies daar ook voor, iedere dag opnieuw.
Een deel van het gedicht 'Waarom' van Paul Marckelbach, een van de nabestaanden tijdens de herdenkingsdienst: "Ik zou zo graag willen dat het anders was, en dan schud ik weer nee, voel ik me eenzaam en is het koud. De wind waait op mijn eiland, daar waar ik voel en ben zonder jullie. Waarom?"
De pijn van het gemis is voor velen voelbaar, voor velen die zich net als Paul alleen en op hun eiland wanen. Die zich alleen voelen, doordat de mensen waarvan zij houden, of zoals velen zeggen hielden, niet meer bij hen zijn in leven. Niet meer bij hen zijn, omdat ze hen niet meer kunnen knuffelen, vasthouden en kroelen. Ja, dat kan niet meer, nu niet meer. Door de herinnering aan deze momenten, de momenten waarop dat nog wel kon, steeds voor de geest te halen, blijft het gemis. Door je het gevoel te herinneren, wat het met je deed toen je al die dingen nog met ze kon doen, verhelp je het gemis. Want deze gevoelens staan, net als de beelden bij velen zo in het geheugen, zitten in ieders hart zo opgeslagen, dat zij dit toch nooit meer zullen vergeten. En een blij, warm en liefdevol gevoel wat je ooit ervaren hebt, zal zeker ook in het geheugen van het hart staan. Het mooie daarvan is, dat jij maar ook ieder ander hier voor eeuwig op kan teren.
De vraag die je jezelf kunt stellen, is natuurlijk: Wat is eeuwig? En de vervolgvraag: Hoeveel tijd is een eeuwigheid? Gelukkig is dit niet van belang, gelukkig is het overbodig dat een rekenkundige zich hierover gaat buigen, omdat er een verandering gaande is, een verandering, die niemand kan tegengaan. Hoe hard de persoon of personen dit ook proberen. De verandering is ingezet, waardoor eeuwig nu is, en nu is eeuwig. Ik vertrouw erop dat ieder mens, die gelukkig is, dit weer gaat ervaren. Ieder mens die gelukkig is of er vanaf dit moment voor kiest om weer gelukkig te zijn. Omdat het mag, omdat het kan en omdat het mogelijk is, wanneer je hier met alles wat je bent weer volledig voor kiest en gaat.
"Wat als?" Blijft een vraag zonder antwoord, wanneer je niets wijzigt in de wijze waarop je leeft.
Wanneer we ons druk blijven maken over wat ooit was, wat ooit was en nu ogenschijnlijk niet meer mag, niet meer kan, niet meer mogelijk is, dan verliezen we de werkelijkheid en de realiteit uit het oog. De werkelijkheid en de realiteit, in het hier en nu leven. Zien we niet meer dat het verdriet van een kind zo groot kan zijn, dat het de rest van zijn of haar jonge leven zo in beslag kan nemen, dat het hier als volwassene nog onder gebukt gaat. Tenzij het kind in ieder mens, er weer voor kiest om dat wat gebeurd is als gedaan te zien. Te genieten van de goede gevoelens, die tradities en mooie herinneringen met zich meebrengen. En belangrijker nog, dat doen wat ervoor zorgt dat ieder mens, iedereen die en alles wat leeft weer als waardevol wordt gezien. Waardevol, omdat iedereen die en alles wat leeft waardevol is. Iedereen die en alles wat leeft altijd waardevol zal zijn. Want lieve mensen, wanneer je zelf het gevoel hebt dat je moet wedijveren, strijden of vechten voor je plekje of rechten, dan is dit ongeveer eenzelfde soort gevoel als wanneer je kijkt naar wat er ooit geweest is, zonder dat je werkelijk voelt hoe mooi het toen was.
Vanmorgen regent het, de wind is gelukkig al een beetje gaan liggen en wanneer ik het zo inschat zal De Zon vandaag haar best doen, om ieder mens die verdrietig, teleurgesteld, boos, ontevreden of noem nog maar eens een "nare bewoording voor het gevoel" op, ieder mens weer vrolijk te stemmen, ieder mens weer een gevoel van welbehagen en welbevinden bezorgen. Want dat is echt wat nodig is, dat is wat de mens, iedereen die en alles wat leeft nodig heeft. Omdat het tegenovergestelde al veel te lang heeft geduurd en het NU tijd is, om afscheid te nemen van alles wat de mens, de mensheid en eigenlijk iedereen die en alles wat we in wezen zijn, heeft geschaad.
Wanneer er vrede is in de harten van mensen, ieder mens weer in het hier en nu leeft. Ieder mens weer in het hier en nu is, zullen alle harten als één hart kloppen. Dan zullen alle mensen weer samen zijn, in het hier en nu. Want de gevoelens hebben we bij ons en iedereen die en alles wat ooit voor een goed, vertrouwd en gelukzalig gevoel heeft gezorgd, zal dit door verbondenheid ook willen voelen. Want houden van start bij jou. Wanneer je van jezelf houdt, wanneer je gelukkig wilt zijn, dan kun je nu vanuit jouw hart, vanuit jouw bestaan gaan leven. "Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft." (Johannes 3:16).
Omdat ik vanuit ervaring mag weten, dat deze herinnering, dit gevoel, ook bij ieder mens in het hart zit, in alle harten van de mensen die op welke wijze dan ook verbonden zijn, verbonden door liefde en verbonden uit liefde: "Voor Altijd!" Waarom zou je dan in hemelsnaam voor de minder variant kiezen? Wat als jij weer voor jezelf kiest, vanaf nu? Dan ga jij ook weer de hemel op aarde ervaren. Dan ben jij het voorbeeld voor iedereen in jouw omgeving, kun jij het voorbeeld voor je kind, iedereen die je ontmoet, iedereen die je kent, iedereen die jou kent zijn.
Download ook gratis mijn boekje Leven leren herinneren weten via de boekenwinkel op www.dehof van het heden. Luisteren kan natuurlijk ook via: https://www.youtube.com/watch?v=NwwuvZEltjk&feature=youtu.be
Want:
Wanneer we ons druk blijven maken over wat ooit was, wat ooit was en nu ogenschijnlijk niet meer mag, niet meer kan, niet meer mogelijk is, dan verliezen we de werkelijkheid en de realiteit uit het oog. De werkelijkheid en de realiteit, in het hier en nu leven. Zien we niet meer dat het verdriet van een kind zo groot kan zijn, dat het de rest van zijn of haar jonge leven zo in beslag kan nemen, dat het hier als volwassene nog onder gebukt gaat. Tenzij het kind in ieder mens, er weer voor kiest om dat wat gebeurd is als gedaan te zien. Te genieten van de goede gevoelens, die tradities en mooie herinneringen met zich meebrengen. En belangrijker nog, dat doen wat ervoor zorgt dat ieder mens, iedereen die en alles wat leeft weer als waardevol wordt gezien. Waardevol, omdat iedereen die en alles wat leeft waardevol is. Iedereen die en alles wat leeft altijd waardevol zal zijn. Want lieve mensen, wanneer je zelf het gevoel hebt dat je moet wedijveren, strijden of vechten voor je plekje of rechten, dan is dit ongeveer eenzelfde soort gevoel als wanneer je kijkt naar wat er ooit geweest is, zonder dat je werkelijk voelt hoe mooi het toen was.
Vanmorgen regent het, de wind is gelukkig al een beetje gaan liggen en wanneer ik het zo inschat zal De Zon vandaag haar best doen, om ieder mens die verdrietig, teleurgesteld, boos, ontevreden of noem nog maar eens een "nare bewoording voor het gevoel" op, ieder mens weer vrolijk te stemmen, ieder mens weer een gevoel van welbehagen en welbevinden bezorgen. Want dat is echt wat nodig is, dat is wat de mens, iedereen die en alles wat leeft nodig heeft. Omdat het tegenovergestelde al veel te lang heeft geduurd en het NU tijd is, om afscheid te nemen van alles wat de mens, de mensheid en eigenlijk iedereen die en alles wat we in wezen zijn, heeft geschaad.
Wanneer er vrede is in de harten van mensen, ieder mens weer in het hier en nu leeft. Ieder mens weer in het hier en nu is, zullen alle harten als één hart kloppen. Dan zullen alle mensen weer samen zijn, in het hier en nu. Want de gevoelens hebben we bij ons en iedereen die en alles wat ooit voor een goed, vertrouwd en gelukzalig gevoel heeft gezorgd, zal dit door verbondenheid ook willen voelen. Want houden van start bij jou. Wanneer je van jezelf houdt, wanneer je gelukkig wilt zijn, dan kun je nu vanuit jouw hart, vanuit jouw bestaan gaan leven. "Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft." (Johannes 3:16).
Omdat ik vanuit ervaring mag weten, dat deze herinnering, dit gevoel, ook bij ieder mens in het hart zit, in alle harten van de mensen die op welke wijze dan ook verbonden zijn, verbonden door liefde en verbonden uit liefde: "Voor Altijd!" Waarom zou je dan in hemelsnaam voor de minder variant kiezen? Wat als jij weer voor jezelf kiest, vanaf nu? Dan ga jij ook weer de hemel op aarde ervaren. Dan ben jij het voorbeeld voor iedereen in jouw omgeving, kun jij het voorbeeld voor je kind, iedereen die je ontmoet, iedereen die je kent, iedereen die jou kent zijn.
Download ook gratis mijn boekje Leven leren herinneren weten via de boekenwinkel op www.dehof van het heden. Luisteren kan natuurlijk ook via: https://www.youtube.com/watch?v=NwwuvZEltjk&feature=youtu.be
Want:
“Leven is genieten van alles wat je mee mag maken zien en doen”
&
“Liefde is, houden van het leven en allen die je dierbaar zijn”
En een mooie plaat om deze gedachte te ondersteunen. Wanneer je van jezelf houdt kun je van een ander houden en "nothing really matters". Want als de ander zich goed voelt, voel jij je goed, hoe simpel kan het zijn? https://www.youtube.com/watch?v=I2HU4ve99kI
Geen opmerkingen:
Een reactie posten