"Gras groeit niet door eraan te trekken!", een quote van Lucien Engelen en mijn reactie van gisteren hierop via Google+ : "Leuke uitspraak. Inzicht, dat is waarover het gaat en waarom het draait". Dat brengt me meteen bij een reactie, die ik onlangs geschreven heb, na het lezen van een column in een autoblaadje.
"Na de column van Paul A. Smaal, hoofdredacteur van Alles op Wielen, te hebben gelezen, kon ik een glimlach niet langer onderdrukken. Want ook ik ben ervan overtuigd, dat er meer mensen zijn die zich bezighouden met het coachen en “beter weten”, dan iedereen die hier werkelijk zijn beroep van heeft gemaakt. En of dit nu specifiek in de sport is, ja, dat laat ik nog even in het midden, daar kom graag op terug.
Toen ik zaterdagmorgen alle folders en de kranten aan het doornemen was, die ik bij het oud papier moest doen, zag ik dat ik naast “de autoweek” bijna het blad ‘Alles op Wielen’ had weggegooid. Als partner en vriendin van een echte auto liefhebber, besloot ik deze toch maar opzij te leggen. Want, ik wist nog niet of mijn vriend het boekje al bekeken en gelezen had. Terwijl ik even met mijn kopje thee aan de tafel ging zitten, besloot ik het boekje zelf door te kijken. En ik ben er blij om, anders had ik er nooit toe gekomen om "dit verhaal" te schrijven.
Een verhaal, voor veel mensen, met name vrouwen met een “autogek” als partner, zeer zeker herkenbaar zal zijn. Zolang ik samen ben met mijn vriend, ben ik ongemerkt, al jaren automatisch aanschouwer en toeschouwer van alles wat met PK’s te maken heeft. Alles wat op wielen staat, gemotoriseerd is en of enigszins bedoeld, om de mens en alles wat zich wil en kan laten verplaatsen, te vervoeren. Je kunt mij met recht en onbedoeld een “expert of ervaringsdeskundige” noemen. Dat ik dit niet uit eigen beweging en interesse geworden ben, klinkt je wellicht bekend in de oren. Maar eerlijk is eerlijk, wie is dit eigenlijk wel? Zeker wanneer ik spreek over de personen aan wie alle programma’s op dit gebied, al jarenlang zijdelings getoond worden. Inclusief de programma’s die de mogelijkheden en misstanden van deze vervoermiddelen en hun gebruikers tonen.
En dat het eerste al enige tijd zo is, geeft het lijstje goed weer. Vanaf Veronica’s Heilige Koe, de Grote Beurt, Gek op wielen, Overhaulin, Wheeler Dealers, Chasing Classic Cars, Fast n Loud, Extreme Car Hoarders, Cars S.O.S. tot en met Top Gear. Ik heb ze allemaal langs zien komen, evenals de programma’s die de evenementen en de sportieve varianten, ervan tonen.
Nu moet je weten dat ook wijzelf een mooi exemplaar hebben. Na het inwisselen van de Rode Honda Civic dxi, kwam bij ons de Witte Honda Integra TypeR, in beeld. Een echte klassieker, een uniek exemplaar, waar er maar 70 van in Nederland op de markt zijn gebracht. Wanneer we ooit nog eens de ruimte hebben om hem in een garage te kunnen stallen, zal ook deze heilige koe met liefde behandeld, verzorgd en daar waar nodig gerestaureerd worden. Want ja, met alles wat er uit de lucht komt vallen, iedere weggebruiker die in dit drukke bestaan zijn of haar vervoermiddel als tijdcapsule gebruikt, kun je bij een witte auto van 1998, niet garanderen dat deze volledig in zijn oorspronkelijke, ongeschonden staat blijft. Dit laatste tot groot ongenoegen van mijn vriend.
Door de tijd die ik vrij kan maken en mede dankzij mijn vriend gekregen heb, probeer ik onze heilige koe, die ik ook liefkozend ons racemonster noem, wel zo goed en vriendelijk mogelijk te behandelen. Een was en poetsbeurt zijn daarbij wel de minste opoffering die ik breng. Al het andere is de garage en mijn vriend volledig toevertrouwd. Ja, want gelukkig hebben we een garagebedrijf waar wij met een gerust hart onze heilige koe aan over kunnen dragen.
Dat brengt me meteen bij mijn laatste bezoekje aan het Mobiele Chinese Restaurant naast Dirk van den Broek in Sliedrecht. Toen ik daar aan het wachten was op mijn bestelling, stond er een man naast mij heel ijverig te praten over alles wat er zo goed was aan het eten en de prijzen van het betreffende restaurant, de verbouwing van zijn tuin en daarnaast was hij de expert op het gebied van het opvoeden en omgaan met kinderen. Een vader die samen met zijn twee kinderen ook een maaltijd bestelde, liet na het ontvangen van zijn bestelling vervolgens zijn zoontje één handvat van de tas van de Chinees dragen. Zijn dochter die zwaar teleurgesteld was, omdat haar vader haar niet ook een handvat gaf, hield hij liever zelf aan de andere hand. De expert en coach naast mij, gaf meteen te kennen, dat de man toch best zijn dochter en zoon samen de tas zou kunnen laten dragen. Ja, dat had gekund, maar gezien de drukte en de vele geparkeerde heilige koeien op de parkeerplaats, zou ik mijn zoon en dochter van ongeveer 3 en 2 toch ook liever zelf bij de hand houden. Maar ik ben natuurlijk geen moeder of ouder, wellicht scheelt dat. In ieder geval hebben wij heerlijk genoten van de maaltijd en naar ik hoop hebben de vader met zijn twee kinderen en de "opvoeddeskundige, expert en coach" dit ook gedaan!"
En het mooie is, dit is maar één voorbeeld. Dat we ongemerkt als mens allemaal ervaringsdeskundige en coach zijn, zie en hoor je iedere dag. Omdat we gewenst of ongewenst als mens geconfronteerd worden, met allerlei dingen in het leven, waar we ogenschijnlijk niet om gevraagd hebben. Waar we, zonder dit bewust te weten, ingerold zijn, mee te maken krijgen en ja, wanneer het dan tijd is om actie te ondernemen, dan kun je denken dat het gras groeit, doordat je eraan trekt. Dat is natuurlijk één keuze, of dit werkt dat kun je alleen maar zien door het te doen. Een andere keuze is, datgene doen wat mogelijk is en de rest overlaten aan de personen die er werkelijk in gespecialiseerd zijn. Ja ook dat zou je kunnen denken, toch zou het daarbij laten weleens de grootste misser kunnen zijn die we in de afgelopen decennia hebben gemaakt.
En waarom dit zo is, gras groeit van nature, wordt gevoed door de zon, de regen en dat wat ervoor zorgt dat de aarde voedzaam is, waardoor levensvatbaar. Wie we hiervoor moeten bedanken, daar zijn ook nog steeds de meningen over verdeeld. Ik zeg vanuit mijn hart, dat we daar maar één iemand voor kunnen bedanken, Onze Lieve Heer, God, die dit op een uiterst liefdevolle manier geënsceneerd heeft. Geënsceneerd, in scene gezet, geregisseerd, zodat alles klopt en net als alles wat de natuur te bieden heeft ongestoord kan groeien. Dat mens en dier hierin geen uitzondering zijn, zal nog niet iedereen zo zien, mag langzaam aan wel steeds duidelijker zichtbaar worden. Want we kunnen alleen maar groeien en ons ontwikkelen, wanneer we werkelijk de natuur zijn werk laten doen. Sterker nog erop vertrouwen dat dat wat voor ons bestemd is, vanzelf op ons pad komt, al zullen we daar wel onze ogen voor moeten openen. En daarbij gehoor geven, aan dat wat bij ons past, door ons weer af te stemmen op de frequentie van ons hart. Te luisteren naar de 10 geboden en er daarnaast alles aan te doen, wat ervoor zorgt, dat de energiestroom, die niets meer of minder dan de liefdeszender is, volledig zijn gang laten gaan, zodat ook ieder mens zijn kwaliteiten en talenten leert benutten en ontdekken.
Want wanneer we werkelijk weer bereid zijn en open staan, zou het goed zijn om eens om ons heen te kijken. Alle kennis die we leren maar daarnaast opdoen door onderzoeken en het onophoudelijk testen van producten en uitvinden van nieuwe technologie, zou best eens gebaat kunnen zijn bij wat "Common Sense". Een nuchtere blik, een andere kijk op zaken, die voor veel mensen die zich hier dagelijks mee bezig houden, niet of nauwelijks mogelijk is. Niet uit onwil, maar omdat deze mensen, bewust of onbewust gestimuleerd door alle gedeelde ervaring vanuit hun vak, niet meer objectief kunnen kijken. Ervaring is goed, graag zelfs, open staan voor nieuwe mogelijkheden en daardoor een ander visie, wellicht nog vele malen beter. Het verschil tussen aangeboren en aangeleerd gedrag. En in het geval van sommige mensen die soms liefdevol omschreven worden als "vakidioot", het verschil tussen passie en obsessie? Ik houd me verre van een benaming, dat er sprake kan zijn van tunnelvisie zal niemand ontkennen.
Ik ben geen "vakidioot", wel een gepassioneerd gevoelsmens, die mede dankzij deze laatste eigenschap nu al bijna 7 jaar geniet van de rust, de natuur en alles wat mij, zonder gehinderd te worden door enige tijdsdruk, gegeven is. Daarbij maak ik dankbaar gebruik van mijn talent, het onder woorden kunnen brengen van gevoelens. Waarbij het inmiddels een bewezen feit is, dat ik alles wat er in me opkomt, op kan schrijven. Opschrijven, omdat ik nu meer dan ooit het gevoel heb, dat dit nodig is, omdat "we als intelligente wezens" doorslaan in alles wat ons als mens geleerd wordt.
Ja doorslaan! Want een mens die zijn gezonde verstand gebruikt en daarnaast door een berg aan levenservaring iets bereikt in het leven wordt alleen voor vol aangezien wanneer er kapitaal uit voortgekomen is. Kapitaal, wordt gezien als de beloning voor het werk wat de persoon verricht heeft. Kapitaal, dat wat iemand een positie verschaft, hem of haar een bepaalde waarde geeft. Alsof iets wat iemand vergaard heeft in het leven gezien kan worden als waarde. Waarde, wat niets meer waard is op het moment waarop een mens ziek wordt. Niets meer waard is op het moment waarop iemand in het gezin van deze persoon getroffen wordt door "rampspoed". Rampspoed, doordat de hele wereld voor een persoon, zijn (of haar) gezin, dierbaren etc. instort. Iedereen er kapot van is. En erger nog ze met al het geld in de wereld niemands gezondheid of soms zelfs leven kunnen redden, omdat deze beide niet te koop zijn.
Hoe kan het dan dat er nog steeds immense bedragen omgaan in onderzoeken, in uitvindingen, in studiemethoden en lesstof, terwijl gezondheid en het leven niet te koop is? Omdat hier geen waarde aan gekoppeld mag worden misschien? Omdat gezondheid en het leven iets is, wat alleen wanneer je de juiste normen en waarden nastreeft en naleeft vanzelfsprekend is? Dat is natuurlijk wel een bizarre uitspraak of toch niet? Waar ligt de grens in het doen van dit soort uitspraken? Waar ligt de grens in het doen van uitspraken over leven en dood? Aan wie is deze uitspraak voorbehouden? En is het wel aan de mens om dit te doen, ongeacht of hij bevoegd is volgens het BIG register? Of, ligt deze grens werkelijk in de waarde van een persoon of ligt deze toch in wat de persoon waard is en hoe goed deze persoon voor zichzelf zorgt in het leven?
Weer zoveel vragen die in een volgend blog allemaal aan bod komen. Omdat het nodig is. Omdat het er nu de tijd voor is en we werkelijk weer mogen zien en weten.
“Leven is genieten van alles wat je mee mag maken zien en doen”
"Na de column van Paul A. Smaal, hoofdredacteur van Alles op Wielen, te hebben gelezen, kon ik een glimlach niet langer onderdrukken. Want ook ik ben ervan overtuigd, dat er meer mensen zijn die zich bezighouden met het coachen en “beter weten”, dan iedereen die hier werkelijk zijn beroep van heeft gemaakt. En of dit nu specifiek in de sport is, ja, dat laat ik nog even in het midden, daar kom graag op terug.
Toen ik zaterdagmorgen alle folders en de kranten aan het doornemen was, die ik bij het oud papier moest doen, zag ik dat ik naast “de autoweek” bijna het blad ‘Alles op Wielen’ had weggegooid. Als partner en vriendin van een echte auto liefhebber, besloot ik deze toch maar opzij te leggen. Want, ik wist nog niet of mijn vriend het boekje al bekeken en gelezen had. Terwijl ik even met mijn kopje thee aan de tafel ging zitten, besloot ik het boekje zelf door te kijken. En ik ben er blij om, anders had ik er nooit toe gekomen om "dit verhaal" te schrijven.
Een verhaal, voor veel mensen, met name vrouwen met een “autogek” als partner, zeer zeker herkenbaar zal zijn. Zolang ik samen ben met mijn vriend, ben ik ongemerkt, al jaren automatisch aanschouwer en toeschouwer van alles wat met PK’s te maken heeft. Alles wat op wielen staat, gemotoriseerd is en of enigszins bedoeld, om de mens en alles wat zich wil en kan laten verplaatsen, te vervoeren. Je kunt mij met recht en onbedoeld een “expert of ervaringsdeskundige” noemen. Dat ik dit niet uit eigen beweging en interesse geworden ben, klinkt je wellicht bekend in de oren. Maar eerlijk is eerlijk, wie is dit eigenlijk wel? Zeker wanneer ik spreek over de personen aan wie alle programma’s op dit gebied, al jarenlang zijdelings getoond worden. Inclusief de programma’s die de mogelijkheden en misstanden van deze vervoermiddelen en hun gebruikers tonen.
En dat het eerste al enige tijd zo is, geeft het lijstje goed weer. Vanaf Veronica’s Heilige Koe, de Grote Beurt, Gek op wielen, Overhaulin, Wheeler Dealers, Chasing Classic Cars, Fast n Loud, Extreme Car Hoarders, Cars S.O.S. tot en met Top Gear. Ik heb ze allemaal langs zien komen, evenals de programma’s die de evenementen en de sportieve varianten, ervan tonen.
Nu moet je weten dat ook wijzelf een mooi exemplaar hebben. Na het inwisselen van de Rode Honda Civic dxi, kwam bij ons de Witte Honda Integra TypeR, in beeld. Een echte klassieker, een uniek exemplaar, waar er maar 70 van in Nederland op de markt zijn gebracht. Wanneer we ooit nog eens de ruimte hebben om hem in een garage te kunnen stallen, zal ook deze heilige koe met liefde behandeld, verzorgd en daar waar nodig gerestaureerd worden. Want ja, met alles wat er uit de lucht komt vallen, iedere weggebruiker die in dit drukke bestaan zijn of haar vervoermiddel als tijdcapsule gebruikt, kun je bij een witte auto van 1998, niet garanderen dat deze volledig in zijn oorspronkelijke, ongeschonden staat blijft. Dit laatste tot groot ongenoegen van mijn vriend.
Door de tijd die ik vrij kan maken en mede dankzij mijn vriend gekregen heb, probeer ik onze heilige koe, die ik ook liefkozend ons racemonster noem, wel zo goed en vriendelijk mogelijk te behandelen. Een was en poetsbeurt zijn daarbij wel de minste opoffering die ik breng. Al het andere is de garage en mijn vriend volledig toevertrouwd. Ja, want gelukkig hebben we een garagebedrijf waar wij met een gerust hart onze heilige koe aan over kunnen dragen.
Dat brengt me meteen bij mijn laatste bezoekje aan het Mobiele Chinese Restaurant naast Dirk van den Broek in Sliedrecht. Toen ik daar aan het wachten was op mijn bestelling, stond er een man naast mij heel ijverig te praten over alles wat er zo goed was aan het eten en de prijzen van het betreffende restaurant, de verbouwing van zijn tuin en daarnaast was hij de expert op het gebied van het opvoeden en omgaan met kinderen. Een vader die samen met zijn twee kinderen ook een maaltijd bestelde, liet na het ontvangen van zijn bestelling vervolgens zijn zoontje één handvat van de tas van de Chinees dragen. Zijn dochter die zwaar teleurgesteld was, omdat haar vader haar niet ook een handvat gaf, hield hij liever zelf aan de andere hand. De expert en coach naast mij, gaf meteen te kennen, dat de man toch best zijn dochter en zoon samen de tas zou kunnen laten dragen. Ja, dat had gekund, maar gezien de drukte en de vele geparkeerde heilige koeien op de parkeerplaats, zou ik mijn zoon en dochter van ongeveer 3 en 2 toch ook liever zelf bij de hand houden. Maar ik ben natuurlijk geen moeder of ouder, wellicht scheelt dat. In ieder geval hebben wij heerlijk genoten van de maaltijd en naar ik hoop hebben de vader met zijn twee kinderen en de "opvoeddeskundige, expert en coach" dit ook gedaan!"
En het mooie is, dit is maar één voorbeeld. Dat we ongemerkt als mens allemaal ervaringsdeskundige en coach zijn, zie en hoor je iedere dag. Omdat we gewenst of ongewenst als mens geconfronteerd worden, met allerlei dingen in het leven, waar we ogenschijnlijk niet om gevraagd hebben. Waar we, zonder dit bewust te weten, ingerold zijn, mee te maken krijgen en ja, wanneer het dan tijd is om actie te ondernemen, dan kun je denken dat het gras groeit, doordat je eraan trekt. Dat is natuurlijk één keuze, of dit werkt dat kun je alleen maar zien door het te doen. Een andere keuze is, datgene doen wat mogelijk is en de rest overlaten aan de personen die er werkelijk in gespecialiseerd zijn. Ja ook dat zou je kunnen denken, toch zou het daarbij laten weleens de grootste misser kunnen zijn die we in de afgelopen decennia hebben gemaakt.
En waarom dit zo is, gras groeit van nature, wordt gevoed door de zon, de regen en dat wat ervoor zorgt dat de aarde voedzaam is, waardoor levensvatbaar. Wie we hiervoor moeten bedanken, daar zijn ook nog steeds de meningen over verdeeld. Ik zeg vanuit mijn hart, dat we daar maar één iemand voor kunnen bedanken, Onze Lieve Heer, God, die dit op een uiterst liefdevolle manier geënsceneerd heeft. Geënsceneerd, in scene gezet, geregisseerd, zodat alles klopt en net als alles wat de natuur te bieden heeft ongestoord kan groeien. Dat mens en dier hierin geen uitzondering zijn, zal nog niet iedereen zo zien, mag langzaam aan wel steeds duidelijker zichtbaar worden. Want we kunnen alleen maar groeien en ons ontwikkelen, wanneer we werkelijk de natuur zijn werk laten doen. Sterker nog erop vertrouwen dat dat wat voor ons bestemd is, vanzelf op ons pad komt, al zullen we daar wel onze ogen voor moeten openen. En daarbij gehoor geven, aan dat wat bij ons past, door ons weer af te stemmen op de frequentie van ons hart. Te luisteren naar de 10 geboden en er daarnaast alles aan te doen, wat ervoor zorgt, dat de energiestroom, die niets meer of minder dan de liefdeszender is, volledig zijn gang laten gaan, zodat ook ieder mens zijn kwaliteiten en talenten leert benutten en ontdekken.
Want wanneer we werkelijk weer bereid zijn en open staan, zou het goed zijn om eens om ons heen te kijken. Alle kennis die we leren maar daarnaast opdoen door onderzoeken en het onophoudelijk testen van producten en uitvinden van nieuwe technologie, zou best eens gebaat kunnen zijn bij wat "Common Sense". Een nuchtere blik, een andere kijk op zaken, die voor veel mensen die zich hier dagelijks mee bezig houden, niet of nauwelijks mogelijk is. Niet uit onwil, maar omdat deze mensen, bewust of onbewust gestimuleerd door alle gedeelde ervaring vanuit hun vak, niet meer objectief kunnen kijken. Ervaring is goed, graag zelfs, open staan voor nieuwe mogelijkheden en daardoor een ander visie, wellicht nog vele malen beter. Het verschil tussen aangeboren en aangeleerd gedrag. En in het geval van sommige mensen die soms liefdevol omschreven worden als "vakidioot", het verschil tussen passie en obsessie? Ik houd me verre van een benaming, dat er sprake kan zijn van tunnelvisie zal niemand ontkennen.
Ik ben geen "vakidioot", wel een gepassioneerd gevoelsmens, die mede dankzij deze laatste eigenschap nu al bijna 7 jaar geniet van de rust, de natuur en alles wat mij, zonder gehinderd te worden door enige tijdsdruk, gegeven is. Daarbij maak ik dankbaar gebruik van mijn talent, het onder woorden kunnen brengen van gevoelens. Waarbij het inmiddels een bewezen feit is, dat ik alles wat er in me opkomt, op kan schrijven. Opschrijven, omdat ik nu meer dan ooit het gevoel heb, dat dit nodig is, omdat "we als intelligente wezens" doorslaan in alles wat ons als mens geleerd wordt.
Ja doorslaan! Want een mens die zijn gezonde verstand gebruikt en daarnaast door een berg aan levenservaring iets bereikt in het leven wordt alleen voor vol aangezien wanneer er kapitaal uit voortgekomen is. Kapitaal, wordt gezien als de beloning voor het werk wat de persoon verricht heeft. Kapitaal, dat wat iemand een positie verschaft, hem of haar een bepaalde waarde geeft. Alsof iets wat iemand vergaard heeft in het leven gezien kan worden als waarde. Waarde, wat niets meer waard is op het moment waarop een mens ziek wordt. Niets meer waard is op het moment waarop iemand in het gezin van deze persoon getroffen wordt door "rampspoed". Rampspoed, doordat de hele wereld voor een persoon, zijn (of haar) gezin, dierbaren etc. instort. Iedereen er kapot van is. En erger nog ze met al het geld in de wereld niemands gezondheid of soms zelfs leven kunnen redden, omdat deze beide niet te koop zijn.
Hoe kan het dan dat er nog steeds immense bedragen omgaan in onderzoeken, in uitvindingen, in studiemethoden en lesstof, terwijl gezondheid en het leven niet te koop is? Omdat hier geen waarde aan gekoppeld mag worden misschien? Omdat gezondheid en het leven iets is, wat alleen wanneer je de juiste normen en waarden nastreeft en naleeft vanzelfsprekend is? Dat is natuurlijk wel een bizarre uitspraak of toch niet? Waar ligt de grens in het doen van dit soort uitspraken? Waar ligt de grens in het doen van uitspraken over leven en dood? Aan wie is deze uitspraak voorbehouden? En is het wel aan de mens om dit te doen, ongeacht of hij bevoegd is volgens het BIG register? Of, ligt deze grens werkelijk in de waarde van een persoon of ligt deze toch in wat de persoon waard is en hoe goed deze persoon voor zichzelf zorgt in het leven?
Weer zoveel vragen die in een volgend blog allemaal aan bod komen. Omdat het nodig is. Omdat het er nu de tijd voor is en we werkelijk weer mogen zien en weten.
“Leven is genieten van alles wat je mee mag maken zien en doen”
&
“Liefde is, houden van het leven en allen die je dierbaar zijn”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten